Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje podkreślają mieszankę wysokiego uznania dla wnikliwego i naukowego podejścia książki do tematów natury, mitologii i etyki, wraz z krytyką jej podejścia do późniejszych wydarzeń filozoficznych i sporadycznych nieścisłości. Czytelnicy uznali ją za wzbogacającą i inspirującą, ale niektórzy uważali, że części książki brakowało głębi lub miały wady metodologiczne.
Zalety:Książka oferuje nieocenione spostrzeżenia i jasność w swojej filozoficznej prezentacji. Wielu recenzentów chwaliło styl Hadota i uznało pierwsze dwie trzecie książki za szczególnie spektakularne, z silnym naciskiem na mitologię i etykę. Jest ona opisywana jako inspirująca, czarująca i polecana osobom zainteresowanym sztuką, literaturą i religiami porównawczymi.
Wady:Krytyka obejmuje fakt, że druga część książki wydaje się niedopracowana i niejednolita, szczególnie w dyskusjach na temat myśli XIX i XX wieku. Niektóre odniesienia uznano za niedbałe, co prowadzi do frustracji. Pojawiły się również obawy dotyczące pośpiechu w niektórych argumentach i miejscami oskarżenia o nieodpowiedzialną naukę.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Veil of Isis: An Essay on the History of the Idea of Nature
Zawartość książki:
Prawie dwadzieścia pięćset lat temu grecki myśliciel Heraklit rzekomo wypowiedział tajemnicze słowa "Phusis kruptesthai philei".
To, w jaki sposób aforyzm ten, zwykle tłumaczony jako "Natura uwielbia się ukrywać", od tamtej pory prześladuje zachodnią kulturę, jest przedmiotem tego wciągającego studium autorstwa Pierre'a Hadota. Biorąc alegoryczną postać zawoalowanej bogini Izydy za przewodnika i opierając się na pracach zarówno starożytnych, jak i późniejszych myślicieli, takich jak Goethe, Rilke, Wittgenstein i Heidegger, Hadot śledzi kolejne interpretacje słów Heraklita.
Hadot stwierdza, że z biegiem czasu "Natura uwielbia się ukrywać" oznaczało, że wszystko, co żyje, ma tendencję do umierania; że Natura owija się w mity; oraz (dla Heideggera), że Bycie odsłania się, gdy się zasłania. W międzyczasie wypowiedź ta została wykorzystana do wyjaśnienia wszystkiego, od nieprzejrzystości świata przyrody po nasz współczesny niepokój. Z tych kalejdoskopowych egzegez i zastosowań wyłaniają się dwa sprzeczne podejścia do natury: podejście prometejskie, czyli eksperymentalno-poszukiwawcze, które obejmuje technologię jako środek do zerwania zasłony z Natury i ujawnienia jej tajemnic; oraz podejście orfickie, czyli kontemplacyjno-poetyckie, zgodnie z którym takie ogołocenie Natury jest poważnym wykroczeniem.
W miejsce tych dwóch postaw Hadot proponuje jedną, sugerowaną przez romantyczną wizję Rousseau, Goethego i Schellinga, którzy widzieli w zasłoniętej Izydzie alegoryczny wyraz wzniosłości. "Natura jest sztuką, a sztuka jest naturą", pisze Hadot, zapraszając nas do objęcia Izydy i wszystkiego, co reprezentuje: sztuka sprawia, że jesteśmy w pełni świadomi tego, jak bardzo jesteśmy nie tylko otoczeni przez naturę, ale także jej częścią.
