The Tutu: Moralność Fin de Sicle

Opinie czytelników

Książka jest zaginionym klasykiem, który rezonuje ze współczesnymi tematami i jest wysoko ceniony za zabawną i satyryczną prozę. Przyciągnęła uwagę ze względu na swoją współczesną aktualność i wyjątkowy głos autora, przemawiając szczególnie do fanów literatury francuskiej.

Książka oferuje świeże spostrzeżenia, które są dziś aktualne, prezentuje doskonałe pisarstwo porównywalne do wielkich, takich jak Baudelaire i Voltaire, i wspiera małą prasę dzięki wysokiej jakości wydaniom. Opisywana jest jako zabawna, zakręcona i satyryczna, co czyni ją obowiązkową lekturą dla miłośników francuskiej literatury współczesnej.

Niektórzy czytelnicy uważają, że ton i tematy książki są mylące lub trudne do zinterpretowania, kwestionując szczerość głosu autora. Wydaje się, że nie ma pewności co do pochodzenia autora i autentyczności książki, co może zniechęcić niektórych czytelników.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Tutu: Morals of the Fin de Sicle

Zawartość książki:

Dziewiętnastowieczny francuski pisarz i wydawca Leon Genonceaux (1856--? ) jest taką samą zagadką jak dwaj legendarni enfants terribles, których opublikował jako pierwszy: Arthur Rimbaud i Comte de Lautreamont. Po tym, jak to zrobił, nastąpił wyrok skazujący za publikowanie nieprzyzwoitej literatury, a Genonceaux uciekł do Londynu, wracając do Paryża około 1900 roku, a następnie znikając na zawsze około 1905 roku, pozostawiając po sobie dzikie, oszałamiające arcydzieło zwane Tutu.

Tutu to jedna z tych mitycznych bestii - wielka zaginiona książka; książka, która, gdyby została opublikowana w momencie jej napisania (w 1891 roku), byłaby jednym z najważniejszych dzieł francuskiej literatury końca XIX wieku. W rzeczywistości została opublikowana, ale nigdy nie trafiła do księgarń, a dziś przetrwało tylko sześć egzemplarzy oryginalnego wydania. Rozmyślnie skatologiczna, erotyczna i radośnie nietzscheańska w swoim rozczłonkowaniu moralności fin-de-siecle, Tutu jest jednocześnie rodzajem ostatecznego dekadenckiego delirium, a także proto-modernistyczną powieścią w stylu Ulissesa.

Jej istnienie zostało po raz pierwszy potwierdzone w 1966 roku przez słynnego literackiego hochsztaplera i dopóki kilka lat później, na początku lat dziewięćdziesiątych, nie odnaleziono garstki egzemplarzy, uznawano ją za zmyśloną. Jest to pierwsze angielskie tłumaczenie.