The Thief-Taker Hangings: Jak Daniel Defoe, Jonathan Wild i Jack Sheppard podbili Londyn i stworzyli sławnego przestępcę

Opinie czytelników

Książka otrzymała pochwały za wciągającą i dobrze zbadaną treść, koncentrującą się na znaczących postaciach w kryminale i literaturze z początku XVIII wieku. Czytelnicy uznali ją za fascynującą i czytelną, pomimo nieco niejasnej tematyki.

Dobrze zbadana, wciągająca narracja, bardzo czytelna, fascynująca treść o postaciach historycznych i ich powiązaniach z literaturą.

Niektórzy użytkownicy zauważyli, że książka może nie przypaść do gustu każdemu, a jeden z recenzentów wspomniał, że nie jest to jego osobisty gust.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Thief-Taker Hangings: How Daniel Defoe, Jonathan Wild, and Jack Sheppard Captivated London and Created the Celebrity Criminal

Zawartość książki:

Po Chwalebnej Rewolucji w Anglii nastał niezbyt chwalebny wiek bezprawia. Przestępczość szalała, a rozbójnicy, złodzieje i prostytutki rządzili krajem.

Egzekucja przez powieszenie często karała najmniejsze wykroczenia, a mnożyły się porywające historie o nieustraszonych przestępcach, dając początek nowemu medium: gazecie. W 1724 r. włamywacz Jack Sheppard - „kieszonkowy Herkules”, którego niewielka sylwetka była napakowana mięśniami - w końcu spotkał się z katem.

Uliczni piosenkarze śpiewali ballady o włamywaczu z Cockney, ponieważ żadne więzienie nie mogło go pomieścić.

Każda kolejna próba była bardziej zdumiewająca od poprzedniej, aż w końcu udało mu się uciec przez sześć kolejnych zamkniętych pomieszczeń, po czym zsunął się po dwóch kocach z dachu więzienia na ulicę poniżej. Tuż przed zamachem Sheppard opowiedział o swoim życiu pisarzowi z tłumu.

Daniel Defoe stał w cieniu ówczesnych literatów - Swifta, Pope'a, Gaya - i sam odsiadywał ciężkie wyroki za bunt i bankructwo. Widział, jak więzienie deprawuje biednych. Oni wychodzili jako złodzieje, ale on jako dziennikarz.

Sześć miesięcy później autor Robinsona Crusoe i Moll Flanders opisał kolejną śmierć na drzewie wisielców. Jonathan Wild wyglądał na brutala - ciało pokryte bliznami od sztyletu, miecza i pistoletu, łysa głowa połatana srebrnymi płytkami z pękniętej czaszki - i prawie wynalazł podwójny krzyż. Hodował młodych złodziei, czerpał zyski z ich pracy, a następnie wydawał ich w zamian za swoją nagrodę - i ich egzekucję.

Ale jeden człowiek nie chciał grać w jego grę. Sheppard nie przyjmował rozkazów od tego samozwańczego „generała złodziei”, ani nie przepuszczał swoich łupów przez ogrodzenia Wilda.

Dwulicowy łowca nagród wziął to do siebie i pomógł zakończyć życie młodego włamywacza. Ale kiedy szarada Wilda wyszła na jaw, szybko stał się najbardziej pogardzanym człowiekiem w kraju. Kiedy został powieszony za własne zbrodnie, tłum nie kibicował Wildowi tak jak Sheppardowi.

Zamiast tego rzucali w niego kamieniami, zgniłym jedzeniem, a nawet martwymi zwierzętami.

Defoe po raz kolejny zdobył informacje, a dziennikarstwo tabloidowe, jakie znamy, zaczęło się.