Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
The Oxford History of Protestant Dissenting Traditions, Volume I: The Post-Reformation Era, 1559-1689
Zawartość książki:
The Oxford History of Protestant Dissenting Traditions, Volume I śledzi pojawienie się anglosaskiego protestanckiego sprzeciwu w erze poreformacyjnej między Aktem Jednolitości (1559) a Aktem Tolerancji (1689). Ponownie ocenia relacje między establishmentem a niezgodą, podkreślając, że prezbiterianie i kongregacjonaliści byli poważnymi rywalami w walce o hegemonię religijną.
Pod rządami Elżbiety I i wczesnych Stuartów separatyści byli nieliczni, a Dysydenci byli w dużej mierze zamknięci w Kościele Anglii, ponieważ nonkonformiści starali się zreformować Kościół narodowy od wewnątrz. Podczas rewolucji angielskiej (1640-60) purytańscy reformatorzy przejęli kontrolę nad państwem, ale podzielili się na rywalizujące frakcje z konkurencyjnymi programami reform kościelnych. Dopiero po Restauracji, po wyrzuceniu z Kościoła dwóch tysięcy purytańskich duchownych, większość purytanów stała się odszczepieńcami, często z wielką niechęcią.
Dysydencja nie była nieuniknionym końcem purytanizmu, ale przypadkową i niezamierzoną konsekwencją purytańskiego dążenia do dalszej reformacji. Historia odszczepieńców jest zatem związana z rywalizacją o ustanowiony Kościół, a nie tylko heroiczną opowieścią o prześladowanych mniejszościach walczących o tolerancję religijną.
Niemniej jednak, w ciągu pół wieku po 1640 r. pluralizm religijny stał się faktem w angielskim życiu, ponieważ powstały denominacje, a tolerancja była szeroko propagowana. Tom ten bada, w jaki sposób prezbiterianie, kongregacjonaliści, baptyści i kwakrzy zaczęli wykuwać odrębne tożsamości jako cztery główne tradycje wyznaniowe angielskiego sprzeciwu.
Śledzi rozprzestrzenianie się anglojęzycznego protestanckiego sprzeciwu poza Anglią - w Walii, Szkocji, Irlandii, Republice Holenderskiej, Nowej Anglii, Pensylwanii i na Karaibach. Przedstawia najnowsze badania nad kulturą kongregacji dysydenckich, w tym ich relacje z parafią, ich kult, kaznodziejstwo, relacje między płciami i doświadczenie świeckich.
