The New York Tapes: Wywiady Alana Solomona dla telewizji, 1965-66

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The New York Tapes: Alan Solomon's Interviews for Television, 1965-66

Zawartość książki:

Wcześniej niepublikowane wywiady z niektórymi z czołowych amerykańskich artystów powojennych - w tym Frankenthalerem, Johnsem, Oldenburgiem, Rauschenbergiem, Stellą i Warholem - pierwotnie przeprowadzone dla telewizji w połowie lat 60. przez słynnego kuratora Alana Solomona.

Ten pokaźny tom po raz pierwszy publikuje serię wywiadów przeprowadzonych z najważniejszymi artystami Wschodniego Wybrzeża i ich współpracownikami, w tym Kennethem Nolandem, Jimem Dine'em, Royem Lichtensteinem, Marcelą Brenner, Helen Jacobson, Clementem Greenbergiem, Helen Frankenthaler, Larrym Poonsem, Frankiem Stellą, Robertem Rauschenbergiem, Jasperem Johnsem, Claesem Oldenburgiem, Barnettem Newmanem, Leo Castellim, Andym Warholem, Gerardem Malangą i Edie Sedgwick. Zostały one wyprodukowane pod koniec 1965 i na początku 1966 roku na potrzeby serialu dokumentalnego USA: Artyści przez słynnego kuratora Alana Solomona, który był stałym bywalcem w nowojorskim świecie sztuki tamtych czasów. Było to logiczne przedłużenie ostatnich działań kuratorskich Solomona, w tym przede wszystkim jego organizacji wystawy Stanów Zjednoczonych na Biennale w Wenecji w 1964 roku.

Półgodzinny format odcinków oznaczał, że ogromna ilość oryginalnych wywiadów Solomona, z których niektóre trwały godzinę lub dłużej, wylądowała na podłodze w pokoju cięć. W pewnym momencie po ukończeniu serialu oryginalne wywiady sfilmowane i nagrane na taśmę zostały utracone. Pojedynczy zestaw maszynopisów, zachowany w dokumentach Alana R. Solomona w Archiwum Sztuki Amerykańskiej, oddziale Smithsonian Institution (współwydawcy tego tomu), jest jedynym kompletnym zapisem oryginalnych wywiadów.

The New York Tapes zbiera transkrypcje wywiadów i publikuje je jako grupę po raz pierwszy, obszernie ilustrowane licznymi zdjęciami z programów telewizyjnych i powiązaną dokumentacją. Transkrypcje udostępniają materiały, które nie zostały uwzględnione w ostatecznych programach, jednocześnie ujawniając, w jaki sposób to, co zostało uwzględnione, zostało subtelnie zmanipulowane, aby pasowało do formatu telewizji dokumentalnej. Pouczające wprowadzenie autorstwa redaktora Matthew Simmsa ustawia projekt w kontekście i podkreśla różnice między wywiadami a filmami, rzucając nowe światło na zalążkowy moment w powojennej sztuce amerykańskiej i sposób, w jaki został przedstawiony publiczności.