Ocena:
Wspomnienia Richarda Bocha „The Mudd Club” ukazują tętniącą życiem i chaotyczną scenę kulturalną Nowego Jorku przełomu lat 70. i 80. oczami portiera w kultowym Mudd Club. Książka jest mieszanką osobistych anegdot, refleksji na temat znaczącego okresu w muzyce i sztuce oraz szczegółowej kroniki wybitnych osobistości z tamtej epoki. Czytelnicy doceniają styl pisania Boch, który jest opisywany jako dowcipny, wciągający i przypominający trzymający w napięciu pamiętnik, podczas gdy niektórzy krytykują obfite wymienianie nazwisk i powtarzalność.
Zalety:⬤ Dobrze napisana i wciągająca proza
⬤ oddaje istotę nowojorskiej sceny kulturalnej późnych lat 70. i wczesnych 80.
⬤ zawiera osobiste anegdoty i spostrzeżenia
⬤ humor i bystre obserwacje
⬤ nostalgia dla tych, którzy doświadczyli sceny klubowej
⬤ świetna dla fanów muzyki i sztuki
⬤ szczegółowe refleksje na temat ważnego okresu historycznego.
⬤ Niekonsekwentna redakcja, prowadząca do redundancji
⬤ nieliniowa fabuła może dezorientować niektórych czytelników
⬤ niektórzy uważają, że brakuje głębszej analizy historycznej.
(na podstawie 36 opinii czytelników)
"Jako strażnik Mudd Club, Richard Boch otwiera teraz bramy pamięci, aby podnieść kurtynę magicznego czasu w centrum Manhattanu, po godzinach z pasją i obsadą postaci, które wydają się fantastyczne, nawet gdy wychodzisz z klubu mrugając w porannym słońcu." --Lenny Kaye.
Legendarny Mudd Club. Prawdopodobnie nie mogłeś się tam dostać.
Jean-Michel Basquiat i Jeff Koons imprezowali tam z Davidem Byrne'em i Lydią Lunch.
Cognoscenti z Uptown flirtowali z dziećmi z zewnętrznych dzielnic.
Wnieśli dziki styl do miasta.
Scena w centrum Nowego Jorku była czymś więcej niż punkiem, była szalona.
Genialny chaos tanich czynszów i sztuki eksperymentalnej. Klub Mudd był jej częścią.
Nexus, miejsce, które zrodziło lata osiemdziesiąte. Keith Haring domagał się członkostwa, podczas gdy Andy Warhol był tylko gościem.
Debbie Harry uczyła się rapować od Fab Five Freddy'ego, a Klaus Nomi.
Ćwiczył arie i serwował domowe wypieki.
Dekadencja trwała od 1979 do 1983 roku, ale artysta.
Richard Boch był tam w każdej chwili. Jako portier legendarnego.
Mudd Club widział wszystko i pamięta wszystko: "Stojąc na zewnątrz, wpatrując się w tłum.
Tłum, to było "tam" kontra "tutaj", a ja byłem w środku. The.
Mudd Club był wypełniony sławnymi i wkrótce sławnymi, wraz z eklektycznym trzonem bywalców, którzy nadali temu miejscu tożsamość.
Eklektyczny rdzeń stałych bywalców Mudd, którzy nadali temu miejscu swoją tożsamość. No Wave i.
Post-punkowi artyści, muzycy, filmowcy i pisarze żyjący w nocnym świecie.
Świat na przełomie dwóch dekad. Nie było nic podobnego? Poznałem.
Wszystkich, a praca szybko mnie zdefiniowała. Myślałem, że sobie z tym poradzę i przez jakiś czas tak było.
Przez jakiś czas tak było. ".
"Więcej.
Richard Boch odegrał kluczową rolę w tym, że Mudd Club był najfajniejszym klubem na świecie.
Rola w tym, dlaczego był to wtedy najfajniejszy klub na świecie. Richard był.
Kurator tłumu, starannie wpuszczający odpowiednią mieszankę szalenie kreatywnych mieszkańców centrum.
Movers and shakers, którzy sprawili, że było to nasze miejsce spotkań, pozostawiając kwadraty i unhip.
Na zewnątrz w zimnie. Richard wpuszcza teraz wszystkich do Mudd Club.
Z tej dobrze napisanej książki, która szczegółowo opisuje, kto jest kim i całą zabawę, jaką mieliśmy.
Podczas infiltrowania, zmieniania i zakłócania popkultury."
-- Fab 5 Freddy.
"Och, The Mudd Club! Może i jestem starszy i mądrzejszy, ale jakże.
Tęsknię za tymi nocami na parkiecie i w łazienkach. I za muzyką!
Nie było drugiego takiego miejsca na ziemi."
-- Chris Frantz / Talking Heads & Tom Tom Club.
"A.
Oszałamiający, obłąkany must-have. The Mudd Club autorstwa Boch to wizualna i literacka orgia rozkoszy.
Orgia rozkoszy, pełna uderzających obrazów i opowieści o chwale i nadmiarze.
Z klubu nocnego z przełomu lat 70. i 80., w którym był królem." -- Paul Gorman / paulgormanis.com.