Ocena:
Recenzje podkreślają znaczenie Bootha Tarkingtona jako niegdyś sławnego amerykańskiego pisarza, szczególnie znanego ze swojej „Trylogii wzrostu”, która przedstawia transformację Indianapolis. Czytelnicy doceniają jego umiejętny rozwój postaci i wnikliwy komentarz społeczny, zwłaszcza na temat pojawienia się kapitalizmu i troski o środowisko. Istnieje jednak poczucie rozczarowania związane z jego obecną niewiedzą i dostępnością jego dzieł, zwłaszcza w świetle kwestii praw autorskich dotyczących wydań takich jak wersja Kindle.
Zalety:Tarkington jest chwalony za silny rozwój postaci i żywy portret Ameryki z początku XX wieku. Czytelnicy doceniają jego wkład w literaturę, szczególnie w zakresie świadomości ekologicznej i krytyki społecznej. Trylogia zapewnia kompleksową narrację ewolucji Indianapolis, z wciągającą dynamiką rodzinną.
Wady:Istnieją obawy dotyczące słabnącego uznania Tarkingtona we współczesnej literaturze i trudności w uzyskaniu kopii jego dzieł, a niektóre wydania są pirackie. Ponadto pojawiają się wzmianki o potencjalnych kwestiach związanych ze statusem praw autorskich edycji Kindle.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Newton Booth Tarkington (29 lipca 1869 - 19 maja 1946) był amerykańskim powieściopisarzem i dramaturgiem najbardziej znanym ze swoich powieści The Magnificent Ambersons i Alice Adams. Wraz z Williamem Faulknerem, Johnem Updike'em i Colsonem Whiteheadem jest jednym z czterech powieściopisarzy, którzy zdobyli nagrodę Pulitzera w dziedzinie literatury pięknej więcej niż jeden raz. Chociaż dziś jest prawie zapomniany (2020 r.), W latach 1910 i 1920 był uważany za największego żyjącego pisarza w Ameryce. Kilka z jego opowiadań doczekało się adaptacji filmowych. W pierwszym ćwierćwieczu XX wieku Tarkington, wraz z Meredith Nicholson, George Ade i James Whitcomb Riley, pomógł stworzyć złoty wiek literatury w Indianie.
Booth Tarkington przez jedną kadencję zasiadał w Izbie Reprezentantów stanu Indiana, był krytycznie nastawiony do pojawienia się samochodów, a akcja wielu jego opowiadań rozgrywała się na Środkowym Zachodzie. Ostatecznie przeniósł się do Kennebunkport w stanie Maine, gdzie kontynuował swoją pracę, nawet gdy stracił wzrok.
W latach 1910. i 1920. Tarkington był uważany za wielkiego amerykańskiego powieściopisarza, równie ważnego jak Mark Twain. Jego dzieła były wielokrotnie wznawiane, często znajdowały się na listach bestsellerów, zdobywały wiele nagród i były adaptowane na inne media. Penrod i jego dwie kontynuacje były regularnymi prezentami urodzinowymi dla książkowych chłopców. Pod koniec XX wieku był jednak ignorowany w środowisku akademickim: żadnych kongresów, żadnego stowarzyszenia, żadnego czasopisma Tarkington Studies. W 1985 roku został wymieniony jako przykład wielkiej rozbieżności między sławą autora za życia a późniejszym zapomnieniem. Zgodnie z tym poglądem, jeśli autorowi uda się zadowolić swoich współczesnych - a dzieła Tarkingtona nie mają ani krzty krytyki społecznej - nie spodoba się on późniejszym czytelnikom o nieuchronnie innych wartościach i obawach. (wikipedia.org)
