The Manchu Way: Osiem sztandarów i tożsamość etniczna w Chinach późnego cesarstwa

Opinie czytelników

Recenzje książki podkreślają jej dobrze napisany charakter i wnikliwą analizę pochodzenia etnicznego Mandżurów w czasach dynastii Qing. Czytelnicy doceniają dokładne badania i znaczenie zrozumienia złożonej historii Chin. Niektórzy recenzenci uważają jednak, że książka mogłaby skorzystać z dodatkowych analiz porównawczych i dyskusji na niektóre tematy.

⬤ Dobrze napisana i interesująca
⬤ mocna rekomendacja dla osób zainteresowanych studiami mandżurskimi, historią i antropologią
⬤ zapewnia przekonującą analizę opartą na oryginalnych badaniach
⬤ podkreśla znaczenie etniczności mandżurskiej i systemu chorągwi
⬤ głębsze zrozumienie kontekstu historycznego Chin.

⬤ Niewykorzystane możliwości analizy porównawczej z innymi systemami historycznymi
⬤ brak dyskusji na temat pragmatycznego znaczenia tradycyjnych umiejętności, takich jak jazda konna
⬤ pewne kontrowersje dotyczące opisów umiejętności czytania i pisania Mandżurów.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Manchu Way: The Eight Banners and Ethnic Identity in Late Imperial China

Zawartość książki:

W 1644 roku Mandżurowie, stosunkowo nieznany lud zamieszkujący surowe północno-wschodnie rubieże Chin, obalili Mingów, najpotężniejszych władców Azji, i ustanowili dynastię Qing, która przetrwała do 1912 roku. Z tego wydarzenia wynika jedna z największych zagadek chińskiej historii: W jaki sposób ledwo piśmienny obcy lud zdołał utrzymać władzę przez prawie 300 lat nad wysoce kulturalną populacją, która była znacznie liczniejsza? Problem ten fascynuje naukowców od prawie wieku, ale do tej pory nikt nie podszedł do tego pytania z punktu widzenia Mandżurów.

Ta książka, pierwsza w jakimkolwiek języku oparta głównie na mandżurskich dokumentach, dostarcza radykalnie nowego spojrzenia na okres formowania się nowoczesnego narodu chińskiego. Opierając się na najnowszych krytycznych koncepcjach etniczności, autor bada ewolucję "Ośmiu Sztandarów", unikalnego mandżurskiego systemu organizacji społecznej i wojskowej, który odegrał kluczową rolę w podboju dynastii Ming.

Autor argumentuje, że jako władcy Chin, mandżurscy zdobywcy musieli zachowywać się jak konfucjańscy monarchowie, ale jako mniejszość nie-Han musieli również stawić czoła innym, bardziej złożonym kwestiom. Ich władza wynikała nie tylko z akceptacji ortodoksyjnych chińskich pojęć legitymizacji, ale także, jak sugeruje autor, z mandżurskiej "suwerenności etnicznej", która zależała od trwałej spójności zdobywców.

Kiedy na początku XVIII wieku spójność ta została zagrożona przez szybką akulturację i potencjalną utratę odrębności mandżurskiej, dwór Qing, zawsze niepewny, desperacko wzywał swoich sługusów do podtrzymywania tradycji wyidealizowanej "drogi mandżurskiej". Autor pokazuje jednak, że to nie ten apel, ale raczej wyartykułowanie szerszej tożsamości opartej na realiach życia Ósmego Sztandaru, zdołało zachować etniczność mandżurską, a wraz z nią dynastię Qing, w XX wieku.