Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Last Stand of the Tin Can Sailors” opowiada o bohaterskich czynach marynarzy Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas bitwy u wybrzeży Samar w czasie II wojny światowej. Autor, James Hornfischer, zapewnia trzymającą w napięciu i szczegółową narrację, która podkreśla tematy odwagi, poświęcenia i chaotycznej natury walki morskiej. Wielu czytelników jest poruszonych emocjonalną głębią i historyczną dokładnością, choć niektórzy wyrażają niezadowolenie z nierozwiązanych szczegółów i kwestii redakcyjnych.
Zalety:Szczegółowa i dobrze zbadana relacja z heroicznej bitwy morskiej, emocjonalnie angażujący tekst, silny rozwój postaci, świetny do zrozumienia mniej znanego rozdziału II wojny światowej, doskonała fabuła, która utrzymuje zaangażowanie czytelników i służy jako inspirujący hołd dla amerykańskiego męstwa.
Wady:Niektórzy czytelnicy zwrócili uwagę na kwestie redakcyjne i brak jasności co do konkretnych wydarzeń, w tym pytania bez odpowiedzi dotyczące niektórych bitew lub działań. Niektórzy stwierdzili, że niektóre części narracji są przytłaczające ze względu na nadmierną szczegółowość, która umniejsza ogólną historię.
(na podstawie 1313 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Last Stand of the Tin Can Sailors: The Extraordinary World War II Story of the U.S. Navy's Finest Hour
Zawartość książki:
The Last Stand of the Tin Can Sailors to adaptacja klasyka historii marynarki wojennej i bestsellera New York Timesa, która łączy akcję bitwy u wybrzeży Samar, ożywiając porywającą historię bohaterstwa w obliczu zniechęcających przeciwności losu, obowiązku i poświęcenia w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie widziano.
W październiku 1944 roku siły alianckie rozpoczęły lądowanie na filipińskiej wyspie Leyte. Szybko oceniając zagrożenie aliancką inwazją, japońska marynarka wojenna próbowała kontratakować. Ale ponieważ wyspa była chroniona przez całą siłę Trzeciej Floty admirała Williama F. Halseya, bezpośredni atak był prawie niemożliwy. Niezrażona japońska admiralicja rozmieściła swoje siły, angażując Trzecią Flotę i wycofując się w sposób, który wciągnął flotę w gorący pościg. Admirał Halsey został jednak oszukany, a japoński plan pozbawił jego flotę możliwości obrony amerykańskiego przyczółka.
Z otwartą i niestrzeżoną północną trasą do Leyte, japońskie siły centralne - flota dowodzona przez pancernik Yamato, największy i najpotężniejszy pancernik, jaki kiedykolwiek zbudowano - wydawały się mieć czystą drogę do plaż lądowania na Leyte. Tylko jedna rzecz stała pomiędzy japońskimi siłami a wrażliwym celem.
Taffy 3, mała jednostka zadaniowa z Siódmej Floty, składała się z niszczycieli, eskorty niszczycieli i lotniskowców eskortowych; trzynaście okrętów o niewielkiej sile ognia i jeszcze mniejszym opancerzeniu. Rankiem 25 października 1944 r. Taffy 3 stał się nagle jedyną przeszkodą między lądowaniem aliantów a japońskimi siłami centralnymi. Beznadziejnie słabo uzbrojony Taffy 3 rzucił się w wir walki. Wynikająca z tego akcja, znana jako bitwa u wybrzeży Samar, stała się jedną z największych ostatnich w historii marynarki wojennej.
