The Hiss of Hope: Podróż z chorobą Parkinsona w kierunku intymnej autonomii

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Hiss of Hope: A Voyage with Parkinson's Toward an Intimate Autonomy

Zawartość książki:

Diagnoza choroby przewlekłej może podzielić oś czasu danej osoby na dwie przestrzenie: przed i po wystąpieniu choroby.

W przypadku tej autorki jest to choroba Parkinsona. Choroba towarzyszy jej od 20 lat. Przez pierwsze kilka lat związek między nią a chorobą Parkinsona pozostaje umiarkowany. Ale objawy stopniowo się pogarszają. Rozpoczyna się walka. Jej praktyka psychoanalityczna musi zostać zamknięta. Pacjenci są kierowani do kolegów. Jej dni i noce składają się z dualistycznych bitew o władzę, poczucia rezygnacji lub znoszenia godzin, w których jej ciało zamarza, a ona staje się posągiem na łasce choroby Parkinsona.

Ta książka jest opisową narracją ponownego kształtowania tego stanu poprzez uczenie się nieznanego wzorca relacji, poprzez zdobywanie świadomości - i doświadczenia - intymnej autonomii.

Z początkowego portu wzorca związanego z chorobą Parkinsona, składającego się ze zwykłej walki, ucieczki, zamrożenia lub nowej metodologii strukturalnej "upadku" książki, autor wyrusza w podróż zawierającą tajemnicze intymności o byciu "z" chorobą, o mniej akcentowanej przez ego interakcji. Ta niezwykła transmutacja zachodzi stopniowo. W trakcie ośmioletniej podróży następuje ponowne formowanie. Jądrem tej książki jest opisowa narracja tej podróży, podróży do paradoksalnej przestrzeni intymnej autonomii.

Mimo że The Hiss of Hope opowiada o życiu z przewlekłą chorobą, książka nie rozwodzi się nad życiem pełnym cierpienia i desperacji, ale raczej przedstawia przygodę prowadzącą do miejsc, spotkań i głębi doświadczeń, które nie byłyby możliwe bez wcześniejszego zasadzenia się na Parkinsona.

Dzisiejszy Zeitgeist wydaje się być brzemienny w mroczne i przerażające wskazówki zbliżających się katastrof. Ta książka sugeruje intymną autonomię jako kulturowo zintegrowany wzorzec relacji, aby poradzić sobie z życiem w pierwszej połowie XXI wieku. I ze śmiercią.

Z wdzięcznym ukłonem w stronę choroby Parkinsona i jej początkowego pęknięcia w jej życiu, autorka kończy swoją książkę z hojnym uśmiechem. Błysk przestrzeni "przed" łączy się ze spokojnym blaskiem "po". A sybilant syk ujawnia się jako dynamiczne trzecie między nadzieją a brakiem nadziei: jednoczesna jedność intymnej wspólnoty i autonomicznej odrębności. Początek potwierdza się na końcu. Choroba Parkinsona reaguje mądrym i ikonicznym uśmiechem.