The Divine Manifold

Opinie czytelników

Książka przedstawia optymistyczne spojrzenie na teologię postmodernistyczną przez pryzmat filozofów Gillesa Deleuze'a i A.N. Whiteheada, wykorzystując Boską komedię Dantego jako tło. Angażuje się zarówno w filozofię transcendentalną, jak i postmodernistyczną, choć może nie być szeroko dostępna bez wsparcia instytucjonalnego lub znacznych zasobów finansowych.

⬤ Zapewnia unikalną i optymistyczną perspektywę na teologię postmodernistyczną.
⬤ Głęboko angażuje się w filozofie Deleuze'a i Whiteheada.
⬤ Wykorzystuje Boską Komedię Dantego do zgłębiania historycznych koncepcji filozoficznych i teologicznych.
⬤ Zachęca do rozważenia innych znaczących myślicieli w tej dziedzinie.

⬤ Ograniczona dostępność dla czytelników nieposiadających biblioteki uniwersyteckiej lub środków finansowych.
⬤ Może spodobać się tylko tym, którzy są już zaznajomieni ze złożonymi koncepcjami filozoficznymi.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Zawartość książki:

The Divine Manifold to postmodernistyczne badanie przecinających się tematów koncepcji i rzeczywistości wielości w chaosmosie, który nie odrzuca wymiaru teopoetyki, ale raczej definiuje ją w kategoriach boskiej polifilii, miłości do wielości.

W zawiłej grze z Boską Komedią Dantego, książka ta podejmuje kwestie religii i filozofii poprzez aporetyczną dynamikę miłości i władzy, lokując swoje dyskusje w środku i pomiędzy sferami prawdziwej filozofii wielości. Filozofia ta wywodzi się z poststrukturalistycznego podejścia Gillesa Deleuze'a i inspiracji filozofią procesu Alfreda N.

Whiteheada. Ponieważ ich chaosmos zachęca do pytań o ostateczną rzeczywistość, pluralizm religijny i wieloreligijne zaangażowanie, teopoetyka miłości znajdzie paradoksalne dysocjacje i harmonizacje z postmodernistyczną wrażliwością języka, władzy, wiedzy i ucieleśnienia. Na przecięciu poststrukturalizmu i wglądu teologii procesu w wyzwalającą konieczność wielości dla postmodernistycznej kosmologii, książka realizuje swoje główne twierdzenie.

Jeśli istnieje boski wymiar chaosu, nie można go znaleźć w żadnej identyfikacji z przyziemnymi siłami lub nadprzyrodzonymi mocami, ale wręcz przeciwnie, w absolutnej różnicy polifilicznej miłości od kreatywności. Jednak jednoczesna obojętność miłości i władzy - jej mistyczna nierozstrzygalność w kategoriach jakiejkolwiek konceptualizacji - doprowadzi do egzystencjalnych pytań o nacisk na wielość w świecie nieskończonego stawania się jako nieuniknionego tła dla jego znaczenia i kreatywności, formułując ekologiczny i etyczny impuls dla mistagogii intermezzo stawania się.