The Crescent Moon Book of Nature Poetry: Od Langlanda do Lawrence'a

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Crescent Moon Book of Nature Poetry: From Langland to Lawrence

Zawartość książki:

KSIĘŻYCOWA KSIĘGA POEZJI PRZYRODNICZEJ.

Antologia wspaniałych wierszy przyrodniczych, w tym elżbietańskich pastorałek Edmunda Spensera, Williama Szekspira, Sir Waltera Raleigha i Michaela Draytona, a także klasyków mistycyzmu przyrodniczego Geoffreya Chaucera, Williama Langlanda, Jamesa Thomsona, Williama Blake'a i Williama Wordswortha.

Słynne utwory antologii zagnieżdżają się wśród mniej znanych wierszy, w tym niektórych zaniedbanych poetek i amerykańskich poetów, takich jak Amy Lowell i Emily Dickinson.

Brytyjska tradycja poezji przyrodniczej opiera się na greckiej tradycji tematów bukolicznych. Wczesne wiersze tradycji poezji przyrodniczej w Wielkiej Brytanii obejmują "Sumer is y-cumen in", słynny hymn na cześć odrodzenia wiosny i ciepła. Siła średniowiecznych rytmów pozostaje niezmieniona. To (częściowo) solidność poetyckiego rytmu "Sumer is y-cumen in" sprawia, że wiersz jest tak udany. Rymy również nie zgrzytają, jak to często ma miejsce w brytyjskiej poezji od epoki wiktoriańskiej. Rymy Langlanda, Chaucera i średniowiecznych poetów angielskich spajają ich wiersze. W słynnym wierszu Chaucera zamieszczonym tutaj schemat rymów jest tak złożony, jak w poezji trubadurów lub francuskich symbolistów, ale Chaucer trzyma się mocnych, podstawowych słów końcowych: "blake", "make", "wake" i "shake".

Równie piękne jak "Sumer is y-comen in", choć mniej znane, są liczne anonimowe wiersze natury z epoki średniowiecza, z których "Lenten is come with love to towne" jest tak pysznym przykładem.

W poezji przyrodniczej, zarówno średniowiecznej, jak i współczesnej, łączą się pojęcia takie jak wiosna, dzieciństwo i raj. Terminy takie jak idylla, Arkadia, Eden i złoty wiek to różne nazwy źródła uczuć związanych z miłością / naturą / dzieciństwem / czystością, które leżą u podstaw poezji przyrodniczej.

W zawartej tu poezji przyrodniczej można znaleźć archetypowe obrazy. Jest to na przykład las, który jest kluczowym elementem sztuk Williama Szekspira. W wierszu Sir Philipa Sidneya z "Arkadii hrabiny Pembroke" lasy są "rozkoszą samotności". W wierszu Sir Thomasa Wyatta "I must go walk the woods so wild", las staje się miejscem dzikiej przyrody i wygnania (ponownie częsty motyw u Szekspira). W "The Nymph's Reply to the Sheepheard" Sir Waltera Raleigha odnajdujemy archetypiczne (wręcz stereotypowe) wyobrażenie pasterza przebywającego za granicą na wsi i spotykającego nimfę. W czasach poezji Henry'ego Vaughana Bóg i chrześcijaństwo przeniknęły poezję przyrodniczą, tak że natura stała się podporządkowana (i częścią) boskiego planu. Miłość do natury trwa jednak nieprzerwanie u poetów romantycznych, Shelleya, Browninga i Wordsworthów, aż do Thomasa Hardy'ego.