Ocena:
Książka zapewnia wciągające i wnikliwe spojrzenie na życie na wiejskiej Florydzie na początku XX wieku, szczególnie z perspektywy chłopca dorastającego obok kultowej autorki Marjorie Kinnan Rawlings. Choć książka ta jest postrzegana jako wartościowy dodatek do dzieł Rawlings, niektórzy czytelnicy uważają, że nie ma ona tej samej głębi, co jej narracje.
Zalety:⬤ Ciekawa fabuła
⬤ dobrze napisany pamiętnik
⬤ żywe opisy wiejskiej Florydy
⬤ zabawna i wciągająca dla wszystkich grup wiekowych
⬤ polecana jako uzupełnienie innej literatury florydzkiej
⬤ oferuje unikalne spojrzenie na społeczność i styl życia
⬤ autentycznie oddaje życie
⬤ zrozumiała i zabawna dla czytelników zainteresowanych historią.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że nie dorównuje dziełom Rawlings
⬤ sporadyczne użycie języka
⬤ może nie spodobać się tym, którzy szukają narracji pełnej akcji
⬤ krytyka macierzyńskiej postawy Rawlings w jej własnym pisarstwie.
(na podstawie 41 opinii czytelników)
"Spotkałem tylko dwóch lub trzech z sąsiednich Crackerów, kiedy zdałem sobie sprawę, że izolacja zrobiła coś z tymi ludźmi.... Mają pierwotną jakość na tle hamaka w dżungli, obrośniętego mchem na tle ogromnej ciszy zarośli. Jedynymi składnikami ich życia są rzeczy elementarne." - Marjorie Kinnan Rawlings, marzec 1930 r., w liście do Alfreda S. Dashiella z Scribner's Magazine Z wyjątkiem jednej wielopokoleniowej czarnej rodziny i "jednego pisarza z północy", ludzie z Cross Creek byli gniewnymi, niezależnymi Crackerami, pisze J. T. Glisson w tym wspomnieniu o dorastaniu w lasach północno-środkowej Florydy. Czas ten obejmował okres od późnych lat dwudziestych do wczesnych pięćdziesiątych, a izolacja i obfitość komarów i węży były ich sławą. Pisarką była Marjorie Kinnan Rawlings. W ciągu 25 lat spędzonych w Creek, Miz Rawlings była uważana za "Tę Kobietę" - ciepłą, nerwową i po prostu ekscentryczną. Prowadziła lekkomyślnie, paliła publicznie i miewała "czarne uroki". Nagroda Pulitzera niewiele zmieniła jej status. W Cross Creek każdy miał miejsce na bycie postacią i każda postać miała tytuł: najwredniejszy, najbardziej leniwy, najbardziej ciężarny lub najlepszy łowca kotów.
Opisując codzienne życie w niewymuszonej prozie, portrety Glissona obejmują Charleya, rybaka, który zajmował się bankowością w puszce tytoniu Prince Albert przybitej do drzewa; Berniego Bassa, który mówił "doskonałym Florida Cracker bez polerowania"; Old Blue, uciążliwą świnię młodego Jake'a Glissona; Ciotka Martha Mickens, matriarchini wszystkich czarnoskórych w Creek (w tym Henry'ego, pierwszego krytyka, który osądził rysunki Jake'a); a zwłaszcza ojciec Jake'a, Tom, człowiek, którego mądrość, bezgraniczny optymizm i barwna mowa zajmują ważne miejsce w Cross Creek Rawlingsa. (O swojej słynnej sąsiadce Tom powiedział kiedyś, że "kiedy podnosi ogon nad głowę, jej mózg nie działa"). Glisson ilustruje te winiety drobiazgowymi rysunkami ołówkiem i piórkiem, wyjaśniając, że pomysł zarabiania na życie jako artysta przyszedł mu do głowy, gdy zobaczył książki Rawlingsa ilustrowane tak żywymi obrazami, że poczuł zapach trawy, potu i prochu strzelniczego Creek. Nic dziwnego: Jedno z wydań The Yearling - historia jelenia i chłopca w wieku Jake'a - zostało zilustrowane przez N. C. Wyetha, który odwiedził Cross Creek i rozmawiał o rysowaniu ("to kwestia widzenia i praktyki"), podczas gdy jedenastoletni Jake obserwował go podczas szkicowania. Tom Glisson zmarł, gdy jego syn uczęszczał do szkoły artystycznej w Sarasocie; trzy lata później zmarł Miz Rawlings i epoka dobiegła końca. Dziś J. T. Glisson mieszka cztery i pół mili od domu, w którym dorastał.
Pisze, że kiedy wieje wiatr z południa, siada na werandzie i słucha delikatnego szelestu liści palmy, niemal zawstydzony pięknem swoich wspomnień. J. T. Glisson był ilustratorem, wydawcą i biznesmenem.