The Clash na The Clash, 14: Wywiady i spotkania

Opinie czytelników

Książka jest obszernym zbiorem wywiadów z The Clash, obejmującym różne okresy i przedstawiającym zarówno znanych członków, jak i mniej znane postacie związane z zespołem. Oferuje głębokie zanurzenie się w historii zespołu i zapewnia rzadkie spostrzeżenia dla oddanych fanów.

Dobrze zbadana i starannie opracowana, zawiera rzadkie wywiady i szeroki zakres perspektyw z różnych publikacji muzycznych, przemawia do zagorzałych fanów i tych, którzy szukają szczegółowej wiedzy na temat The Clash.

Może nie spodobać się zwykłym czytelnikom, którzy nie są głęboko zaangażowani w The Clash lub historię punk rocka.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Clash on the Clash, 14: Interviews and Encounters

Zawartość książki:

The Clash myśleli, że mogą zmienić świat. Nigdy im się to nie udało, ale stworzyli jedne z najlepszych utworów rockowych wszech czasów.

Wywiady z Clash były hipnotyzujące. Przesiąknięci mesjanistycznym duchem punka, The Clash angażowali się w relacje z prasą jak żadna inna grupa rockowa wcześniej ani później, traktując wywiady niemal jak przemówienia do narodu. Ich wypowiedzi były mile widziane, ale nie były bezkrytycznie relacjonowane. Ostatnie strony The Clash są obszerne, trzeszczą od kontrowersji i stanowią migawkę wyjątkowo przemyślanego i niespokojnego okresu we współczesnej historii. W tym kompendium zawarte są spotkania The Clash z najbardziej błyskotliwymi pisarzami muzycznymi swoich czasów, w tym Lester Bangs, Nick Kent, Mikal Gilmore, Chris Salewicz, Charles Shaar Murray, Mick Farren, Kris Needs i Lenny Kaye.

Niezależnie od tego, czy była to ich publiczność z (głównie) sympatycznymi fanami punkowego fanzinu Sniffin' Glue, ich drażliwe spotkania z korespondentami pobożnych brytyjskich tygodników, takich jak New Musical Express, Melody Maker i Sounds, czy też ich bardziej przyjazne, ale nie mniej podnoszące brwi rozmowy z amerykańskimi periodykami, takimi jak Creem i Rolling Stone, Clash konsekwentnie tworzył kopie, które zasługiwały na ich sobriquet „The Only Band That Matters”.