The Blab of the Paved: Bad Kids" and the School They Called Family"
Ta narracyjna etnografia przyjmuje estetyczną soczewkę, aby przekazać różne przeżyte doświadczenia nietradycyjnego, publicznego liceum na Środkowym Zachodzie podczas ostatniego roku w jego oryginalnym budynku. Rozszerzając wcześniejsze badania nad osobami porzucającymi szkołę średnią, badam, w jaki sposób ta konkretna szkoła średnia włączyła program nauczania z naciskiem na "rodzinę", aby zaspokoić wyjątkowe potrzeby edukacyjne uczniów zagrożonych nieukończeniem szkoły. Wykorzystując elementy teorii ugruntowanej, badań narracyjnych i autoetnografii, dzielę się historiami około sześćdziesięciu uczniów Walgut High School (pseudonim), którzy zmagają się z nawigacją w swoich rolach w dominującej narracji kulturowej, do której nigdy nie czuli się przynależni. Poprzez obszerne i organiczne głosy głównych uczestników - a także moje obserwacje własnego uczestnictwa w kulturze szkolnej na przestrzeni roku - projekt ten służy nie tylko wglądowi w szkolne doświadczenia marginalizowanych nastolatków, ale także w niezliczone sukcesy i porażki Walgut. W szczególności artykuł ten podkreśla witalność bezwarunkowo troskliwych lub "gościnnych" nauczycieli (Derrida, 2000), jednocześnie ostatecznie kwestionując domniemaną użyteczność dyplomu ukończenia szkoły średniej. Historia kończy się nie pochwałą alternatywnej kopalni stworzonej dla kanarków Walguta, ale kwestionowaniem celu i stabilności wszystkich umysłów szkolnych.
W miarę jak amerykańskie szkoły czynią postępy w dostosowywaniu się do złożonych i często sprzecznych potrzeb swoich uczniów, to, co oznacza odnieść sukces jako nauczyciel w tych zróżnicowanych, integracyjnych przestrzeniach edukacyjnych (i przygotować do nich nauczycieli), staje się coraz bardziej skomplikowane. Rzeczywiście, biorąc pod uwagę zmieniający się paradygmat amerykańskiej edukacji publicznej, programy przygotowujące nauczycieli muszą nadal dostosowywać swoje praktyki i filozofie, aby wyposażyć kandydatów na nauczycieli w umiejętności potrzebne nie tylko do rozwoju, ale także do znalezienia celu i sensu w szkołach podobnych do Walgut. Chociaż niniejsza książka nie zawiera odpowiedzi na niezliczone pytania dotyczące przyszłości szkół publicznych, jej celem jest zaoferowanie odskoczni, z której wszyscy interesariusze edukacji mogą nadal angażować się w zdrowe i produktywne dyskusje na temat tego, jak najlepiej przygotować uczniów (i nauczycieli) do autonomicznego, demokratycznego, ciekawskiego, kreatywnego i współczującego obywatelstwa zarówno w społecznościach akademickich, jak i poza nimi. W tym celu, zamiast pisać z oderwanego, tradycyjnie akademickiego punktu widzenia, starałem się na tych stronach komponować z osobistej (choć ograniczonej), pełnej pasji (choć subiektywnej) i uczestniczącej (choć zmarginalizowanej) perspektywy. W moim dążeniu do sprawiedliwości społecznej dla bohaterów Walgut High School, zaczynam najpierw od ujawnienia mojej własnej uprzywilejowanej roli w utrwalaniu niesprawiedliwości.
Tylko poprzez rozpoznanie i nazwanie naszych własnych demonów możemy zacząć egzorcyzmować System. Tak więc w braku tej książki jest możliwość; w jej daremności - nadzieja.