Terroryzm państwowy i Stany Zjednoczone: Od przeciwdziałania rebelii do wojny z terroryzmem

Opinie czytelników

Książka przedstawia krytyczną analizę polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych, w szczególności w odniesieniu do terroryzmu państwowego i wspierania reżimów naruszających prawa człowieka. Poprzez studia przypadków różnych krajów Ameryki Łacińskiej i innych regionów, argumentuje, że działania USA często są sprzeczne z głoszonymi przez nie wartościami wolności i demokracji. Niektórzy czytelnicy uznali książkę za pouczającą i ważną, podczas gdy inni krytykowali ją za dostrzegalną stronniczość.

Pouczająca i dobrze zbadana, zapewniająca krytyczne spojrzenie na politykę zagraniczną USA. Wykorzystanie studiów przypadku skutecznie ilustruje związek między wsparciem USA a terroryzmem państwowym. Podkreśla ważny temat dotyczący terroryzmu państwowego i roli Ameryki, zachęcając czytelników do ponownej oceny powszechnych narracji na temat terroryzmu.

Niektórzy recenzenci krytykują książkę jako stronniczą, sugerując, że brakuje jej zrównoważonej perspektywy i przedstawia lewicowych powstańców z sympatią. Pojawiają się głosy, że analiza Gareau może być zbyt uproszczona i nie uwzględnia złożoności kontekstu historycznego, zwłaszcza w odniesieniu do komunizmu.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

State Terrorism and the United States: From Counterinsurgency and the War on Terrorism

Zawartość książki:

Badanie to ujawnia wsparcie, jakiego administracja w Waszyngtonie udzieliła prawicowym dyktaturom, które popełniły terroryzm, zwłaszcza podczas zimnej wojny i wojny z terroryzmem. Oferuje krytykę tej ostatniej wojny, a przedstawiony w studium obraz wcześniejszej wojny służy jako niezbędne tło do zrozumienia i oceny drugiej wojny. Odrzuca wąską definicję terroryzmu forsowaną przez Waszyngton, która wyłącza terroryzm popełniany przez rządy (terroryzm państwowy) z definicji i z powodów politycznych ogranicza ten termin wyłącznie do prywatnego terroryzmu popełnianego przez osoby prywatne lub organizacje pozarządowe. Każdy z sześciu raportów komisji prawdy wykorzystanych w badaniu - po jednym dla Salwadoru, Chile, Argentyny i RPA oraz dwa z niezwykle podobnymi wnioskami dla Gwatemali - wykazał, że rządy były odpowiedzialne za znaczną przewagę terroryzmu i innych aktów represji, które miały miejsce w ich krajach, znacznie bardziej niż partyzanci. W Salwadorze, Gwatemali i Chile rządy zostały uznane za winne ponad 90% aktów terroryzmu i innych aktów represji. Każdy z tych raportów, sponsorowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych, rządy będące następcami tych, które dopuściły się terroryzmu państwowego, lub katolicką archidiecezję w Gwatemali, opiera się na tysiącach wywiadów, głównie z ocalałymi ofiarami lub ich rodzinami i przyjaciółmi.

Wszystkie raporty komisji prawdy zawierały zarzuty, że terroryści państwowi dopuścili się niewyobrażalnych, niewypowiedzianych aktów okrucieństwa i terroryzmu, co komisja prawdy dla Argentyny określiła jako "encyklopedię horroru". Reklamowane jako obrona przed komunizmem, a czasem podyktowane innymi motywami - rasizmem w RPA i Gwatemali oraz antysemityzmem w Argentynie - podstawowym motywem państwowych terrorystów było zachowanie status quo i zapobieganie zmianom społecznym. Polowali, torturowali, terroryzowali i mordowali chłopów, robotników, studentów, nauczycieli, księży i zakonnice. Komisja prawdy dla Gwatemali sponsorowana przez ONZ uznała rząd tego kraju winnym ludobójstwa. Z kilkoma wyjątkami, podporządkowane krajowe media zaangażowały się w autocenzurę, przekazując nawet inspirowane przez rząd kłamstwa, które obarczały partyzantów, a nie rząd, odpowiedzialnością za większość okrucieństw. Te i inne dowody sugerują, że tak zwana wojna z terroryzmem jest wojną częściową, która nie jest wymierzona w głównych sprawców, terrorystów państwowych. Niekompletna definicja, na którą nalega Waszyngton, chroni go przed oskarżeniami o wspieranie terroryzmu.

Wsparcie Waszyngtonu dla państwowych reżimów terrorystycznych zazwyczaj przybierało formę szkolenia ich oddziałów w zakresie "walki z powstaniem", a obecnie "walki z terroryzmem", a także poprzez dostarczanie funduszy i pożyczek, sprzętu wojskowego i wsparcia dyplomatycznego. Badanie wskazuje, że Waszyngton pomógł reżimowi Saddama Husajna i reżimowi apartheidu w RPA z powodzeniem opracować broń masowego rażenia. Saddam użył trucizny przeciwko Kurdom i Irańczykom. Rasiści w Pretorii wyprodukowali sześć sztuk broni nuklearnej, którą zniszczyli na prośbę Waszyngtonu przed przekazaniem władzy Nelsonowi Mandeli. Aby zapewnić ciągłe kuwejckie finansowanie wojny Saddama przeciwko Iranowi (1980-1988), administracja Reagana umieściła amerykańską flagę na statkach szejków, aby chronić je przed Iranem. Administracja ta stała się również współbojownikiem w "wojnie naftowej" Saddama, zatapiając połowę irańskiej marynarki wojennej. Można argumentować, że bez tej pomocy Saddam zostałby pokonany i obalony przez Iran w 1988 roku. Wsparcie dla Saddama ze strony administracji Reagana i starszego Busha we wczesnych latach jego rządów stawia w odpowiedniej perspektywie późniejsze moralne roszczenia Waszyngtonu do inicjowania wojen przeciwko dyktatorowi. Wsparcie dla Saddama w wojnie irańsko-irackiej służy również czytelnikowi jako wprowadzenie do tego, co ma nadejść.