Niniejsza praca analizuje chilijskie instytucje prawno-polityczne i ich zdolność do egzekwowania uznanych na arenie międzynarodowej praw podstawowych ludów tubylczych.
W tym celu autor kontekstualizuje historycznie relacje między ludami tubylczymi a państwami Ameryki Hiszpańskiej, pokazując, że stałym elementem tych ostatnich było podporządkowanie się systemowi prawnemu, który zaprzeczał różnorodności i faworyzował uzurpację i/lub redukcję rdzennych ziem. Następnie poruszono kwestię treści i zasadności żądań ludności rdzennej dotyczących terytorium i autonomii, dokonując przeglądu argumentów przedstawionych przez samą ludność rdzenną, naukowców społecznych i filozofów na poparcie ich roszczeń.
Wreszcie, artykuł analizuje chilijskie ramy konstytucyjne i ich zdolność do uwzględnienia niedawnego rozwoju międzynarodowego prawa praw człowieka dotyczącego ludności rdzennej.