Proton Therapy and Radiosurgery
Książka podzielona jest na dwie części: Część I dotyczy odpowiedniej fizyki i algorytmów planowania protonów (H Breuer), a część II radiobiologii, radiopatologii i wyników klinicznych terapii protonowej oraz porównania terapii protonowej z terapią fotonową (BJ Smit). Protony mogą być stosowane w radiochirurgii i radioterapii ogólnej.
Odkąd terapia protonowa została po raz pierwszy zaproponowana w 1946 roku przez Wilsona, na całym świecie zbudowano około szesnastu obiektów. Tylko nieliczne z nich mają izocentryczne systemy dostarczania wiązki, więc terapia protonowa jest naprawdę dopiero teraz w stanie być bezpośrednio porównywana za pomocą randomizowanych badań klinicznych z nowoczesnymi systemami radioterapii fotonowej, zarówno w radiochirurgii, jak i ogólnej radioterapii frakcjonowanej. Trójwymiarowe systemy komputerowe do planowania protonowego z fuzją obrazów (obraz tomografii komputerowej (CT), rejestracja rezonansu magnetycznego), angiogramy stereotaktyczne i być może pozytonowa tomografia emisyjna (PET) są niezbędne do dokładnego planowania terapii protonowej.
Opracowywane są nowe systemy planowania skanowania punktowego. Wiele starszych porównań korzystnych rozkładów dawki dla protonów wykonano z równoległymi przeciwstawnymi lub wieloma współpłaszczyznowymi układami pól, które są obecnie w dużej mierze przestarzałe.
Nowe plany porównawcze są ponownie konieczne ze względu na bardzo szybki postęp w planowaniu konformalnym 3-D z fotonami. Konieczna może być nowa analiza kosztów i korzyści.
Niskoenergetyczna (około 70 MeV) terapia protonowa doskonale nadaje się do leczenia nowotworów oka i ugruntowała swoją pozycję jako bardzo przydatna w tym zakresie.
