Teoria relacji z obiektem Fairbairna w kontekście klinicznym

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 49 głosach.

Oryginalny tytuł:

Fairbairn's Object Relations Theory in the Clinical Setting

Zawartość książki:

W. R. D. Fairbairn (1889-1964) podważył dominację teorii popędów Freuda teorią psychoanalityczną opartą na internalizacji relacji międzyludzkich. Fairbairn zakładał, że nieświadomość rozwija się w dzieciństwie i zawiera zdysocjowane wspomnienia rodzicielskiego zaniedbania, niewrażliwości i jawnego znęcania się, których dzieci nie są w stanie świadomie tolerować. W modelu Fairbairna te zdysocjowane wspomnienia chronią rozwijające się dzieci przed rozpoznaniem, jak źle są traktowane i pozwalają im pozostać przywiązanymi nawet do fizycznie agresywnych rodziców.

Przywiązanie jest najważniejsze w modelu Fairbairna, ponieważ uznał on, że dzieci są całkowicie i bezwarunkowo zależne od swoich rodziców. Porwane dzieci, które pozostają przywiązane do swoich porywaczy pomimo możliwości ucieczki, ilustrują tę intensywną zależność, nawet w okresie dojrzewania. Sercem modelu Fairbairna jest teoria strukturalna, która organizuje rzeczywiste zdarzenia relacyjne w trzy pary ja i obiekt: jedną świadomą parę (centralne ego, które odnosi się wyłącznie do idealnego obiektu w świecie zewnętrznym) i dwie w większości nieświadome pary (antylibidinalne ego dziecka, które odnosi się wyłącznie do odrzucających części obiektu, oraz libidinalne ego dziecka, które odnosi się wyłącznie do ekscytujących części obiektu). Dwie zdysocjowane pary ja i obiekt pozostają w nieświadomości, ale mogą się wyłonić i nagle przejąć centralne ego jednostki. Kiedy się pojawiają, "inny" jest błędnie postrzegany jako ekscytujący lub odrzucający obiekt, zmieniając w ten sposób te wewnętrzne struktury w źródło przeniesień i powtórzeń. Główny mechanizm obronny Fairbairna, rozszczepienie, to szybkie przejście od dominacji centralnego ego do ego libidinalnego lub antylibidinalnego - niemal idealny model zaburzenia osobowości borderline.

W tej książce David Celani dokonuje przeglądu pięciu podstawowych artykułów Fairbairna i przedstawia ich zastosowanie w warunkach klinicznych. Omawia cztery nieświadome struktury i oferuje klinicystom konkretne sugestie, jak je rozpoznać i skutecznie na nie reagować w trakcie rozmowy klinicznej. Uwzględniając dziesięciolecia doświadczeń w swojej analizie, Celani podkreśla internalizację terapeuty jako nowego "dobrego" obiektu i poświęca całe rozdziały leczeniu histrionicznych, obsesyjnych i granicznych zaburzeń osobowości.