Teoria przegranej klasy

Oryginalny tytuł:

The Theory of the Loser Class

Zawartość książki:

Na początku lat dziewięćdziesiątych Beck zaśpiewał "I'm a loser, baby, so why don't you kill me?". " i zmienił wszystko. Nagle bycie kujonem lub dziwakiem nie było takie złe; zaczął się szyk przegranych.

Dziesięć lat później, po tym, jak wszystkie komputerowe nerdy śmiały się po raz ostatni, Jon Paul Fiorentino zwraca się do przełomowego tekstu nauk społecznych Thorsteina Veblena z 1899 roku, The Theory of the Leisure Class. Książka Veblena wprowadziła do naszej kultury terminy "rzucająca się w oczy konsumpcja" i "nowobogaccy"; zidentyfikowała nową grupę demograficzną, klasę czasu wolnego, i wyznaczyła jej pozycję w kulturze. The Theory of the Loser Class jest więc manifestem sztuki dla estetyki i etyki kultury przegranych.

Gdyby postać Anthony'ego Michaela Halla z „Klubu śniadaniowego” pisała wiersze (a w głębi duszy wiesz, że tak było), prawdopodobnie czytałoby się je podobnie jak „Teorię przegranej klasy”. Czerpiąc inspirację z tekstów, począwszy od przełomowej Teorii klasy próżniaczej Thorsteina Veblena po Gwiezdne Wojny (biblię nerdów), ten starannie opracowany zbiór wierszy dokumentuje cierpienia i niepewność każdego wewnętrznego maniaka. Fiorentino przemierza psychiczne terytorium odrzucenia w zużytych przestrzeniach podmiejskiego Winnipeg, gdzie krajobraz starzejących się centrów handlowych, wypalonych domów i salonów zaśmieconych konsolami do gier wideo służy jako zwierciadło wewnętrznych stanów miejskiego znużenia wśród społecznie nieudolnych i kulturowo rozdrażnionych.

Na przemian współczująca, zabawna i przepełniona nienawiścią do samego siebie, The Theory of the Loser Class nigdy nie jest pozbawiona możliwości odkupienia; „A jeśli przegrany upadnie”, mówi narrator „Right in the Spine”, „Czuję to”. The Theory of the Loser Class to idealna ścieżka dźwiękowa dla wyalienowanych i pozbawionych nadziei.