Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Lindy Hutcheon „A Theory of Parody” stanowi kompleksową analizę parodii jako znaczącego gatunku w postmodernistycznej sztuce i literaturze. Książka podkreśla pozytywny potencjał parodii, postrzegając ją jako wyrafinowaną formę literacką, która oferuje krytyczny komentarz zarówno do przeszłości, jak i teraźniejszości. Definicja parodii przedstawiona przez Hutcheona wykracza poza zwykłą imitację, podkreślając jej rolę w intertekstualności i artystycznym dialogu.
Zalety:Książka charakteryzuje się doskonałą ekspozycją i jasnym, prostym językiem, dzięki czemu złożone idee są bardziej przystępne. Spojrzenie Hutcheona na parodię jest odświeżające, prezentując ją jako wyrafinowany gatunek, który umożliwia krytyczne zaangażowanie w sztukę i literaturę. Dostarcza cennych narzędzi do analizy współczesnych dzieł w odniesieniu do ich kanonicznych poprzedników.
Wady:Niektórzy czytelnicy uznali książkę za powtarzalną, czując, że nadmiernie koncentruje się na opracowaniu jednego punktu. Może brakować różnorodności w przykładach lub dyskusjach, co może zmniejszyć ogólne zaangażowanie w materiał.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
A Theory of Parody: The Teachings of Twentieth-Century Art Forms
Zawartość książki:
W tym obszernym studium elastycznego i wieloaspektowego sposobu ekspresji Linda Hutcheon przygląda się dziełom współczesnej literatury, sztuk wizualnych, muzyki, filmu, teatru i architektury, aby dojść do kompleksowej oceny tego, czym jest parodia i co robi.
Hutcheon identyfikuje parodię jako jedną z głównych form nowoczesnej autorefleksyjności, która wyznacza punkt przecięcia inwencji i krytyki oraz oferuje ważny sposób pogodzenia się z tekstami i dyskursami z przeszłości. Przyglądając się tak różnorodnym dziełom, jak Rosenkrantz i Guildenstern nie żyją Toma Stopparda, Dressed to Kill Briana de Palmy, Zelig Woody'ego Allena, Hymnen Karlheinza Stockhausena, Ulisses Jamesa Joyce'a i This Is Not a Pipe Magritte'a, Hutcheon omawia niezwykły zakres intencji współczesnej parodii, jednocześnie odróżniając ją od pastiszu, burleski, parodii i satyry. Pokazuje, w jaki sposób parodia, poprzez ironiczną grę z wieloma konwencjami, łączy twórczą ekspresję z krytycznym komentarzem. Jej produktywno-twórcze podejście do tradycji skutkuje nowoczesnym przekodowaniem, które ustanawia różnicę w sercu podobieństwa.
W nowym wstępie Hutcheon omawia, dlaczego parodia nadal ją fascynuje i dlaczego jest powszechnie postrzegana jako podejrzana - ponieważ jest albo zbyt ideologicznie podejrzana, albo zbyt dużym zagrożeniem dla własności intelektualnej i twórczej.
