Theologies of Language in English Renaissance Literature: Reading Shakespeare, Donne, and Milton
Teologie języka w angielskiej literaturze renesansowej Jamesa S. Baumlina oferują rewizjonistyczną historię dyskursu, biorąc Szekspira, Donne'a i Miltona za kamienie milowe. Ich dzieła wyznaczają etapy die Entzauberung lub "odczarowania", jak określił to Max Weber, czyli "eliminacji magii ze świata". Hamlet Szekspira kwestionuje magię słowa związaną ze średniowiecznym katolicyzmem.
Teksty miłosne Donne'a ironizują sakramentalne gesty ich poetycko-kapłańskich mówców.
Co bardziej radykalne, główne wiersze i proza polemiczna Miltona opróżniają język z sakralnej mocy, całkowicie odrzucając ludzką perswazję w sprawach "zbawczej wiary". Baumlin opisuje cztery archetypy retoryki historycznej: sofizmat, sceptycyzm, inkarnacjonizm i transcendencję. U podstaw konkurujących ze sobą teologii epoki, każda z nich przyjmuje unikalne założenia dotyczące mocy języka (zarówno komunikacyjnych, jak i performatywnych)
natury bytu (w tym bytu transcendentnego lub bóstwa)
struktury psychiki (osłabionej grzechem lub samowystarczalnej)
I możliwości ludzkiego poznania (czy pewna wiedza jest komunikowalna - a nawet możliwa). Pracując w ramach rozbieżnych teologii języka, badani tutaj poeci podejmują kontrowersje teologiczne jako wyraźne tematy. Kryzys Hamleta zaczyna się nie od morderstwa króla, ale od jego śmierci bez sakramentów. Jakby rekompensując ich stratę, młody Hamlet "usługuje" Gertrudzie, działając jednocześnie jako "plaga" dla Klaudiusza. Na przemian przeklinając i lecząc dusze, Hamlet bezkrytycznie odgrywa rolę czarownika i kapłana. Przywłaszczając sobie akty mowy katolickiego sakramentalizmu, teksty Donne'a opisują prywatną "religię miłości", nad którą poeta-kochanek przewodniczy jako urzędnik. A raczej niektóre teksty przedstawiają go jako Kapłana Miłości, który ma tyle personae, ile jest teologii języka. Poza Kapłanem Miłości Baumlin opisuje trzy takie persony: Apostata Miłości, Ateista Miłości i Reformator Miłości. Skupiając się na "Lycidas" i De Doctrina Christiana, Baumlin nakreśla pleroforystyczną "retorykę pewności" Miltona. Teksty takie jak te badają problematyczny status kaznodziejstwa. (Czy ludzka elokwencja może przyczynić się do zbawienia? ) Badają konkurencyjne definicje (arystotelesowskie vs. Pawłowe) pistis - oznaczające alternatywnie (religijną) "wiarę" i (retoryczną) "perswazję". I przywołują sprzeczne typologie (klasyczne vs. hebrajskie) autorskiego etosu.
Studium Baumlina kończy się spojrzeniem na ostateczne "odczarowanie" lub sekularyzację dyskursu przez Restoration i Royal Society.