Theological Poverty in Continental Philosophy: After Christian Theology
Colby Dickinson proponuje nową teologię polityczną zakorzenioną na przecięciu filozofii kontynentalnej, teologii heterodoksyjnej i teologii ortodoksyjnej. Wychodząc poza ideę, że w sercu dyskursu teologicznego istnieje nierozwiązywalne napięcie, konflikt między dwoma biegunami teologii staje się zrozumiały. Dickinson omawia przeciwstawne bieguny po prostu jako przejawy reformy i rewolucji, cechy nieodłączne od natury samego dyskursu teologicznego. Nakreślając oświetlającą przestrzeń teologii, Theological Poverty in Continental Philosophy przełamuje nowy grunt dla teologii krytycznej i filozofii kontynentalnej.
W ramach teologii ubóstwa wierzący wyrzeka się tego, co doczesne, na rzecz tego, co boskie. Poprzez skupienie się na ubóstwie nieodłącznie związanym z powołaniem religijnym, podkreślony zostaje potencjał wzajemnego zapylenia między teologią a tym, co świeckie. Ostatecznie sytuując cnotę teologicznego ubóstwa w poststrukturalistycznym, postmodernistycznym świecie, Dickinson nie zadowala się pozycjonowaniem filozofii chrześcijańskiej jako nadrzędnej pozycji teologicznej, odchodząc od absolutnych wartości jednej tradycji nad drugą.
Ta uniwersalizacja teologicznego ubóstwa poprzez podstawowe i jednoczące pojęcia, takie jak łaska, negacja, przemoc i paradoks, ujawnia zmienną siłę teorii. Łącząc w ten sposób teologię krytyczną i filozofię religii, książka poszerza możliwość krytycznego dialogu zarówno między dyscyplinami, jak i wewnątrz nich.
