Tempesta: Stormy Music in the Eighteenth Century
Tempesta to termin ukuty w tej książce, odnoszący się do muzyki, która wykazuje pobudzone lub gwałtowne cechy w celu wywołania terroru i chaosu, obejmując takie pomysły, jak szybkie przejścia skali, napędzające figuracje rytmiczne, mocne akcenty, pełne tekstury i solidne instrumentarium, w tym wybitne instrumenty dęte blaszane i kotły. Muzyka tego typu była wykorzystywana w scenach burzy, które w operach z XVII i XVIII wieku prawie zawsze mają nadprzyrodzone pochodzenie, a także w innych przerażających doświadczeniach, takich jak pościg, szaleństwo i wściekłość.
Ta "burzliwa" muzyka stworzyła składniki szczególnego stylu w późniejszym XVIII wieku, który naukowcy w ostatnich dziesięcioleciach określili jako Sturm und Drang, sugerując związek z literaturą niemiecką, co moim zdaniem jest nieprzydatne i mylące. Tak zwane symfonie Sturm und Drang Haydna wykazują cechy, które nie różnią się od jego przedstawień burz w jego operach i muzyce sakralnej, i nie ma dowodów na to, że Haydn cierpiał na jakiś osobisty kryzys, czy nawet na to, że reagował na "ducha epoki". Haydn po prostu badał ekspresyjne możliwości stylu dla dramatycznego/retorycznego efektu.
Naukowcy od pewnego czasu nie są zadowoleni z tego terminu, ale nikt wcześniej nie zasugerował alternatywy. Termin tempesta odnosi się zatem do wszystkich przejawów tego rodzaju muzyki, etykiety, która uznaje "burzliwe" pochodzenie stylu, ale także uznaje, że funkcjonuje jako odpowiednik ombry.
Tempesta w ogromnym stopniu przyczyniła się do ciągłej popularności oper o tematyce nadprzyrodzonej i szybko przeniosła się do muzyki sakralnej, a nawet instrumentalnej, gdzie stała się częścią aktualnego dyskursu. Muzyka nie tylko reprezentuje nadprzyrodzone zjawiska, ale także wywołuje emocjonalną reakcję u słuchacza.
Wzruszenie i przerażenie zostały już zidentyfikowane jako źródła wzniosłości, zwłaszcza przez Edmunda Burke'a (przed niemieckim literackim Sturm und Drang), a w drugiej połowie wieku nastąpił rozwój literatury gotyckiej. Tematyka nadprzyrodzona pozostawała popularna w teatrach i operach, a specjalna muzyka, która mogła wywołać emocjonalną reakcję na taką skalę, była potężnym narzędziem w ekspresyjnym arsenale kompozytora.
