Oryginalny tytuł:
Television in Black-And-White America: Race and National Identity
Zawartość książki:
Prowokacyjna nowa książka Alana Nadela przypomina nam, że większość obrazów we wczesnej telewizji była zdecydowanie kaukaska i skierowana głównie do białych odbiorców. Telewizja nie wymyśliła białości dla Ameryki, ale wzmocniła ją jako normę - szczególnie w latach zimnej wojny. Nadel pokazuje teraz, jak instrumentalna była ona w konstruowaniu wąskiej, konserwatywnej i bardzo białej wizji Ameryki.
Nadel przedstawia czasy, w których telewizja skutecznie przejęła i zmonopolizowała wizję narodu, tworząc wirtualną, ale poważnie zniekształconą przestrzeń obywatelską. Na trzech kanałach zimnowojennej telewizji nie było podwójnych łóżek, wyzwolonych gospodyń domowych, krytyki społecznej ani homoseksualności. A nieliczne dostępne czarne twarze w przeważającej większości należały do sportowców, artystów muzycznych i aktorów grających podrzędne role. Nawet ukochany przez Amerykanów Walt Disney promował swoje bardzo popularne telewizyjne i tematyczne wersje społeczeństwa jako całkowicie jednorodne reprezentacje rzeczywistości.
W tej epoce telewizja w czasie największej oglądalności była zdominowana przez "westerny dla dorosłych", w których bohaterowie tacy jak Johnny Yuma z The Rebel reinkarnowali południowe wartości, a rodzina Cartwrightów z Bonanzy wzmacniała pojęcie białego patriarchatu - programy, które, jak pokazuje Nadel, najeżone były przesłaniami zimnowojennymi, nawet jeśli przemawiały do mitologii narodu. Ameryka stała się wizualnie zrekonfigurowana jako rozległa Ponderosa, poprzecinana betonowymi autostradami zaprojektowanymi do przewożenia białych kierowców z przedmieść poza moralne wyzwanie rasizmu i ubóstwa rasowego oraz coraz głośniejsze żądania praw obywatelskich.
Telewizja w czarno-białej Ameryce powraca do czasów i przestrzeni, za którymi niektórzy mogą tęsknić ze względu na ich prostotę i względną niewinność. Nadel zachęca nas jednak do spojrzenia poza taką nostalgię, aby zobaczyć, jak nawet w swoich najwcześniejszych dniach telewizja stała się potężnym mediatorem norm społecznych, które zarówno kontrolowały, jak i wypaczały nasze poczucie rzeczywistości.
