Teleologia poetyki w średniowiecznym Kaszmirze

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Teleology of Poetics in Medieval Kashmir

Zawartość książki:

Książka ta analizuje rewolucję w poetyce sanskryckiej zapoczątkowaną przez pochodzącego z IX wieku Kaszmirczyka Anandavardhanę. Anandavardhana zastąpił formalistyczną estetykę wcześniejszych poetów estetyką podkreślającą jednofunkcyjność tekstów literackich, argumentując, że wszystkie elementy dzieła powinny służyć jednemu celowi - przekazaniu jednego emocjonalnego nastroju ( rasa ). Uwaga została przekierowana z elementów formalnych na konkretne wiersze, postrzegane jako estetycznie zintegrowane całości, tworząc w ten sposób nowe możliwości krytyki literackiej.

Model spójności tekstowej Anandavardhany, wraz z wieloma kluczowymi koncepcjami analitycznymi, jest zakorzeniony w teorii hermeneutycznej Mimamsakas (egzegetów wedyjskich). Podobnie jak Anandavardhana, Mimamsakowie uczynili z jednofunkcyjności tekstów swoją najbardziej podstawową zasadę interpretacyjną.

Podczas gdy teleologiczne podejście Anandavardhany do analizy tekstowej zyskało szybką akceptację wśród kaszmirskich poetów, inny aspekt jego teorii stał się kontrowersyjny. Twierdził on, że rasa i niektóre inne znaczenia poetyckie nie mogą być przekazywane przez uznane procesy semantyczne, a zatem postulował nową funkcję semantyczną, dhvani ("sugestię"), aby je wyjaśnić. Kontrowersje wokół tej "sugestii" szybko stały się głównym tematem w poetyce, z wyłączeniem krytyki opartej na teleologii. Podczas gdy dhvani ostatecznie zyskało powszechną akceptację wśród sanskryckich poetów, konflikt o jego istnienie, jak na ironię, zmarginalizował preferowane przez Anandavardhanę podejście do analizy poetyckiej.