Textures of Mourning, 84: Calligraphy, Mortality, and the Tale of Genji Scrolls
W jaki sposób żałoba przekształca japońską kulturę wizualną? Textures of Mourning odpowiada na to pytanie, analizując wciągające literackie i wizualne portrety śmierci i jej następstw z Opowieści o Genji i jej adaptacji.
Twierdząc, że dzieło żałoby rozwija się poprzez przeplatające się praktyki czytania, pisania, malowania i wystaw publicznych, Reginald Jackson pokazuje, w jaki sposób żałoba pobudza kompozycję artystyczną, wyzwala reakcje trzewne i uwodzi widzów zarówno w przednowoczesnej, jak i współczesnej Japonii. Tekstury żałoby nakreślają intymny związek między żałobą a czytaniem w trzech historycznych punktach zwrotnych: szczyt potęgi cesarskiej na początku XI wieku, kiedy napisano arcydzieło literackie Opowieść o Genji (1008); upadek hegemonii cesarskiej pod koniec XII wieku, kiedy skomponowano najsłynniejszą adaptację zwojów Genji (1150); oraz kontekst recesji po bańce, w którym te zwoje zostały przemodelowane jako "Wskrzeszone zwoje Genji" (2006).
Jako przedmioty materialne stworzone w porównywalnych momentach wstrząsów społecznych, teksty te stają się nośnikami żałoby po utraconych ideałach witalności, dobrobytu i przynależności. Textures of Mourning to pierwszy pełnometrażowy manuskrypt w języku angielskim, który bada złożone relacje tych tekstów na przestrzeni epok. Analizując dziesiątki wystawnych obrazów, książka śledzi progresję śmiertelności w czterech sekcjach - "Umieranie", "Rozkład", "Żałoba" i "Zmartwychwstanie" - z których każda kontekstualizuje faktyczne i fikcyjne relacje o liczeniu się ze śmiercią, aby dostrzec mechanikę pracy żałoby.
Główną interwencją książki jest teoretyzowanie, w jaki sposób przykuwająca uwagę nieprzejrzystość, szorstka materialność i wypaczona czasowość przednowoczesnych form stanowią problem dla współczesnych reżimów patrzenia, odczuwania i poznawania. Opierając się na badaniach w zakresie przednowoczesnych japońskich studiów literackich, historii sztuki i studiów nad performansem, innowacyjne transdyscyplinarne odczytania książki reorientują krytykę psychoanalityczną i teorię performansu, aby zmapować zmienną topografię kaligraficznych gestów.
