Tear Down the Walls: Biały radykalizm i czarna siła w rocku lat 60.

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Tear Down the Walls: White Radicalism and Black Power in 1960s Rock

Zawartość książki:

Od najwcześniejszych dni rock and rolla, biali artyści regularnie osiągali sławę, bogactwo i sukces, które wymykały się czarnoskórym artystom, których twórczość ich poprzedzała i inspirowała.

Ta dynamika trwała do lat 60., nawet gdy muzyka i jej fani stali się bardziej zaangażowani w kwestie polityczne dotyczące rasy. W książce Tear Down the Walls Patrick Burke opowiada historię zaangażowania białych amerykańskich i brytyjskich muzyków rockowych w politykę Black Power i muzykę afroamerykańską w niestabilnych latach 1968 i 1969.

Książka rzuca nowe światło na ważny, ale pomijany aspekt rocka lat sześćdziesiątych - białych muzyków i publiczność, którzy kreowali się na politycznych rewolucjonistów, wcielając w życie romantyczną wizję afroamerykańskiej tożsamości. Podejmowane przez tych artystów próby kreowania się na rewolucjonistów były często naiwne, błędne lub aroganckie, ale mogły również odzwierciedlać autentyczne zainteresowanie muzyką i kulturą afroamerykańską oraz szczere zaangażowanie w politykę antyrasistowską. Biali muzycy, tacy jak ci z popularnych grup rockowych Jefferson Airplane, Rolling Stones i MC5, zafascynowani występami i retoryką Czarnych, jednocześnie utrwalali długą historię rasowego zawłaszczania i przeinaczania, a także podejmowali przemyślane, świadome próby prezentowania muzyki afroamerykańskiej z szacunkiem w formach, które biali lewicowcy uznawali za politycznie istotne.

W książce Tear Down the Walls Patrick Burke ani nie potępia białych muzyków rockowych jako nieautentycznych, ani nie wywyższa ich jako rewolucjonistów. Rezultatem jest świeże spojrzenie na rock lat 60., które zapewnia nowy wgląd w to, w jaki sposób muzyka popularna zarówno odzwierciedla, jak i informuje nasze wyobrażenia o rasie oraz w jaki sposób biali muzycy i aktywiści mogą w znaczący sposób angażować się w czarne ruchy polityczne.