Taniec koronera

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Coroner's Dance

Zawartość książki:

Richard Harris, administrator szpitala, uśmiechnął się, gdy dźwięk syren obudził go przed świtem. Ich dźwięk przedostał się przez lekko otwarte okno sypialni wraz z nutą powietrza niosącego przedświąteczny chłód. Harris słuchał uważnie przez chwilę - zdecydował, że to karetka pogotowia, biznes dla szpitala. Uśmiechnął się ponownie i wrócił do swojej wciąż ciepłej poduszki. Kilka minut później rozległa się kolejna syrena, a potem jeszcze jedna, tworząc kakofonię zbliżającej się katastrofy. Uśmiech Richarda Harrisa zaczął przygasać, gdy wrzaski nie ustawały.

Harris wciąż miał uśmiech, a raczej grymas, gdy zadzwonił szpital. W okresie przedświątecznym wiele szpitali przypomina zaawansowane technologicznie miasta duchów. Drogie miasta-widma, ponieważ pacjenci odkładają opiekę nad wszystkimi chorobami, z wyjątkiem tych najbardziej zagrażających życiu. Pielęgniarki i technicy zbierają się, by beztrosko rozmawiać pod świątecznymi girlandami i kartkami, a małe choinki na stanowiskach pielęgniarek rzucają migoczące światła, które oświetlają zaciemnione sale.

Niczym Grinch w stroju Armaniego, o tej porze roku Harris przemierzał korytarze szpitala Merry Hopes i uśmiechał się do pielęgniarek, podczas gdy jego wyszkolony w CPA umysł liczył pensje i świadczenia idące na marne.

Revyval Hospital Management kupił Merry Hopes od hrabstwa Craven dwa lata temu. Instrukcje korporacyjne Harrisa były proste: osiągnąć zysk w ciągu trzech lat lub poszukać nowego zatrudnienia.

Zawiązywał krawat, przez chwilę dławiąc wesoło wygwizdywaną melodię, gdy zadzwonił telefon. Pielęgniarka była zapłakana i praktycznie niezrozumiała. Mówiła coś o tym, że izba przyjęć jest pełna. Musi być nawet lepiej niż myślał. Rzucił krótką odpowiedź i rozłączył się. Wychodząc z sypialni, sprawdził krawat w lustrze; znów się uśmiechał. Poprawiając się, zmarszczył brwi i starał się wyglądać profesjonalnie. "Jesteś administratorem szpitala", przypomniał sobie, "wielka tragedia, cokolwiek to jest".

Silnik w jego BMW zakaszlał raz na mrozie, po czym uspokoił się do drogiego pomruku. Harris wyjechał samochodem z podjazdu na obwodnicę miasta. Przed sobą zobaczył migające światła. Gdy patrzył, karetka skręciła do liceum i skierowała się do sali gimnastycznej. Harris zmarszczył brwi, sprawdzając w myślach plan awaryjny na wypadek katastrofy, który uwzględniał salę gimnastyczną liceum jako prowizoryczną kostnicę. Zwolnił samochód i spojrzał w dół szkolnej drogi, by zobaczyć kolejną karetkę podjeżdżającą pod salę gimnastyczną. Harris poczuł pierwszy niepokój. To nie był zwykły wakacyjny wypadek. Co tu się działo? Martwi ludzie mu nie pomogli. Chciał rannych, którzy wyzdrowieli i byli wdzięczni, najlepiej po dłuższym pobycie.

Prędkościomierz zbliżył się do osiemdziesięciu, gdy skręcił na ostatni odcinek do szpitala. Na horyzoncie za nim migały niebieskie światła samochodu szeryfa. Harris zwolnił i zaczął ćwiczyć swoją mowę o przekroczeniu prędkości. Ze zdumieniem obserwował w lusterku wstecznym, jak niebieskie światła i syrena mijają go bez przerwy, a potem nikną w oddali. Poczucie niepokoju pogorszyło się.

Opony jego Beamera zatrzeszczały, gdy okrążył wjazd do szpitala i skierował się w stronę izby przyjęć na tyłach szpitala. Odruchowo uchylił się i zahamował, gdy nad szpitalem rozległ się rozdzierający ryk. Minęło kilka sekund, zanim jego oczy zdołały zrozumieć migającą masę helikoptera wznoszącego się nad szpitalem. Gdy spojrzał przez oszronioną przednią szybę, helikopter obrócił się wokół własnej osi i poleciał na północ w kierunku Charlotte.