Tales from Gorilla Girl: Magia i tajemnica mojego życia ze zwierzętami

Opinie czytelników

Książka jest pamiętnikiem Ann Southcombe, który opisuje jej głęboką miłość i oddanie zwierzętom przez całe życie. Podkreśla jej doświadczenia w opiece nad różnymi stworzeniami, od goryli po słonie, i obejmuje zarówno radosne chwile, jak i ból serca związany ze stratą. Narracja jest wciągająca i wywołuje silne emocjonalne więzi ze zwierzętami, dzięki czemu jest szczególnie atrakcyjna dla miłośników zwierząt.

⬤ Urzekająca narracja, która sprawia, że czytelnicy czują się związani ze zwierzętami.
⬤ Autentyczne refleksje autorki demonstrujące jej zaangażowanie w opiekę nad zwierzętami.
⬤ Bogactwo szczegółów i emocjonalna głębia, która obejmuje radości i smutki związane z pracą ze zwierzętami.
⬤ Inspirująca relacja o poświęceniu dla dobra zwierząt.
⬤ Zachęca do współczucia i zrozumienia dla wszystkich żywych stworzeń.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że tekst jest czasami zbyt szczegółowy.
⬤ Książka może być uznana za długą, co może nie spodobać się wszystkim.
⬤ Zawiera trudne i smutne tematy dotyczące cierpienia zwierząt, które mogą nie być odpowiednie dla wszystkich odbiorców.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Tales from Gorilla Girl: The Magic and Mystery of My Life with Animals

Zawartość książki:

Ten fascynujący i szczery pamiętnik opowiada o życiu Ann Southcombe poświęconym miłości i opiece nad zwierzętami. Poświęcenie i pasja pani Southcombe dla zwierząt rozciąga się od ponad czterdziestu lat i zabrała ją do dzikiej Amazonii, podmorskiego świata Hawajów i pięknych zalesionych gór Oregonu. W trakcie swojej kariery wychowała siedem goryli w niewoli; była nauczycielką Michaela, towarzysza gorylicy Koko; i Chanteka, podpisującego orangutana. Wczesna pionierka, która zapewniła urozmaicenie dla zwierząt w niewoli, jej nazwisko należy do tej samej listy, co Jane Goodall, Dian Fossey i Penny Patterson za pracę, którą wykonała, aby podnieść świadomość znaczenia naszych relacji z naszymi "nie-ludzkimi krewnymi".

Od Ann Southcombe z cytatem z Fransa de Waala:

Na początku lat 70-tych, kiedy pracowałem ze zwierzętami w zoo w Cincinnati, byłem wyśmiewany i nazywany "króliczym przytulaczem", ponieważ uważałem, że zwierzęta mają myśli i uczucia podobne do ludzkich. Dziś czuję się usprawiedliwiony, ale wciąż wielu naukowców trzyma się z dala od takich obserwacji. Na szczęście wielu innych tego nie robi. Sy Montgomery wyraziła moje uczucia tak wymownie w swojej recenzji książki Fransa de Waala, Mama's Last Hug-Animal Emotions and What They Tell Us about Ourselves:

"Zbyt wiele pouczających obserwacji nie zostało opublikowanych, ponieważ sugerowanie, że ludzie dzielą cechy z innymi zwierzętami, zachęca do oskarżeń o antropomorfizm. Aby uniknąć takich oskarżeń, badacze wymyślili słowniczek zniekształconych terminów: Zwierzęta nie mają przyjaciół, ale "ulubionych partnerów afiliacyjnych"; szympansy nie śmieją się, gdy są łaskotane, ale wydają dźwięki "wokalizowanego dyszenia".

To nie tylko głupie, to niebezpieczne. Zamiast martwić się antropomorfizacją zwierząt, powinniśmy obawiać się... tego, co de Waal nazywa "antropodenialnością". Kiedy ... udajemy, że tylko ludzie myślą, czują i wiedzą, "stoi to na przeszkodzie szczerej ocenie tego, kim jesteśmy jako gatunek", pisze. Zrozumienie ewolucji wymaga od nas uznania ciągłości między formami życia.... Osiągnięcie realistycznych i pełnych współczucia relacji z resztą świata ożywionego wymaga, abyśmy szanowali te powiązania, które rozciągają się daleko i głęboko".