Tajemnica śmierci: Przebudzenie do życia wiecznego

Opinie czytelników

Książka otrzymała mieszane recenzje, z których niektórzy chwalili jej głęboką eksplorację śmierci z perspektywy filozoficznej i teologicznej, podczas gdy inni krytykowali ją za to, że jest wąska i nadmiernie racjonalizująca. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona opisywana jako ważne, choć kontrowersyjne dzieło, zakorzenione przede wszystkim w myśli katolickiej.

Książka jest opisywana jako ważna i wspaniała, oferująca głęboką eksplorację śmierci, która zmieniła poglądy niektórych czytelników. Zawiera oryginalny tekst i zapewnia głęboki wgląd naukowy. Wielu recenzentów uznało ją za prowokującą do myślenia i edukacyjną.

Kilku recenzentów zauważyło, że książka jest zbyt „katolicka” i wąska w swojej interpretacji śmierci, ze skomplikowanym rozumowaniem, które może nie współgrać z każdym. Niektórzy uznali ją za zbyt racjonalizującą, ekskluzywną i oderwaną od szerszych perspektyw dotyczących śmierci.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Mystery of Death: Awakening to Eternal Life

Zawartość książki:

To, co dokładnie dzieje się w chwili śmierci, jest pytaniem, nad którym teologowie zmagali się przez wieki, ale nigdy nie udzielili satysfakcjonującej odpowiedzi.

Odpowiedź na to pytanie, jakiej udziela Ladislaus Boros w swojej monumentalnej syntezie Tajemnica śmierci, jest taka, że w śmierci po raz pierwszy w pełni spotykamy Chrystusa, a tym samym osiągamy pełną świadomość i wolność. Dlatego tylko w chwili śmierci ludzie są w stanie wybrać za lub przeciw swojemu wiecznemu zbawieniu.

Innymi słowy, śmierć jest rodzajem dnia sądu, ale to my sami wydajemy na siebie wyrok. W swoim wstępie i komentarzu Cynthia Bourgeault z pasją argumentuje, że Ladislaus Boros stanowi niezbędne ogniwo do zrozumienia radykalnej teologii Teilharda de Chardin. Przedstawia Borosa jako „potężnego potencjalnego budowniczego mostów.

Stojąc mocno na ramionach swojego słynnego jezuickiego mentora Karla Rahnera i wysoce wykwalifikowany w dyskursie scholastycznym, którego sam Teilhard unikał, jest w stanie pośredniczyć w pouczającym dialogu między Teilhardem a większą chrześcijańską tradycją teologiczną - a nie, jak to często ma miejsce w przypadku tak wielu współczesnych badań teilhardowskich, poprzez sekularyzację myśli Teilharda lub drapowanie jej w obecnym ewolucyjnym żargonie, ale poprzez przebijanie się do samego szpiku chrystusowego mistycyzmu Teilharda i przenoszenie go do jeszcze bardziej błyskotliwego stopnia duchowej świetlistości. „.