Constantine Ostas, profesor uniwersytecki, spędza wakacje z rodziną w rodzinnej wiosce. Pewnego upalnego południa 13 sierpnia zabiera swoje książki i archiwa i kładzie się w ogrodzie pod zacienioną pergolą. Tam ogarniają go myśli, które zamieniają się w żywe wspomnienia i przenoszą go dokładnie dwanaście lat temu w to samo miejsce. Jego wspomnienia zaczynają się od dnia, w którym jako absolwent uniwersytetu odwiedza dom swojej koleżanki z wioski Helen, która jest studentką Szkoły Filozofii na Uniwersytecie Ateńskim i z którą był blisko zaznajomiony dwa lata temu. W tamtym czasie rozwinął się między nimi wzajemny szacunek, który ostatecznie przerodził się we wzajemną miłość, ale bez kontynuacji. Syn dużego właściciela ziemskiego z wioski, John Kostoula był szaleńczo zakochany w Helen, ale ona dyskretnie go odrzuciła. Następnie John próbował nawiązać relacje z siostrą Helen, Alexandrą, uczennicą, która również go odrzuciła. To zachowanie Helen i Alexandry zmieniło jego miłość do Helen w nienawiść do Constantine'a, gdy dowiedział się, że kiedy Constantine przybył do wioski, poszedł prosto do jej domu, a następnie udał się z nią na piesze wycieczki do skał...
Wspomnienia profesora o jego miłości do Heleny, zachowaniu Jana i jego pasterza (przebiegłego Mitrosa) oraz głębokie, pełne liryzmu i metafor dyskusje o jego miłości do Heleny zajmują pierwsze dziewięć rozdziałów powieści. Jest to więc swoiste "boksowanie się" z przeszłością, ale w teraźniejszości. Wspomnienia te zostają gwałtownie przerwane, gdy pojawia się scena tragedii na skałach - śmierć Helen i Johna spowodowana spadającymi skałami. Dwa lata po śmierci Helen, Konstantyn ożenił się z jej siostrą, Aleksandrą, zgodnie z ostatnią wolą Helen, którą podzieliła się z ojcem w ostatnim tchnieniu, i nabył przez to małżeństwo dziesięcioletnią córkę, którą nazwał Helen. Właściciel ziemski Kostoula podarował połowę swojej nieruchomości w rejonie skał kościołowi, a drugą połowę - społeczności wiejskiej. Konstantyn kupił swoją połowę nieruchomości przy skałach od społeczności, wygrywając konkurs rok temu. W kolejnych rozdziałach ujawnia się liryczne i alegoryczne katharsis bohatera. Mitros, gnany wyrzutami sumienia, wyjawia nauczycielowi Constantine'owi, że tragedia w skałach sprzed dwunastu lat nie była "wypadkiem", lecz planem zamachu na jego życie, który opracował wspólnie z Johnem.
Po tych rewelacjach nauczyciel postanowił podzielić zakupioną ziemię między bezrolnych z wioski, dając dziesięć akrów Mitrosowi, zabójcy swojej ukochanej Helen. Przekazał również pieniądze społeczności na budowę szkoły z kamienia ze skał, które zrównał z ziemią, a na ich miejscu stworzył ogród...