Plays By Jonathan Reynolds
RUBBERS and YANKS 3 DETROIT 0 TOP OF THE SEVENTH:
"... były niezaprzeczalnie zabawne....
RUBBERS przedstawia młodą członkinię Zgromadzenia, która desperacko próbuje przeforsować ustawę, która wymagałaby od farmaceutów wystawiania środków antykoncepcyjnych na widok publiczny. Reakcja jej kolegów jest natychmiastowa, wybuchowa i często bardzo zabawna. Pan Reynolds oferuje kilka kapryśnych karykatur członków zgromadzenia...
W drugiej sztuce pan Reynolds trzyma się raczej bliżej prawdziwego świata, ze starzejącym się, słabnącym miotaczem baseballowym, który jest na dobrej drodze i gorączkowo o tym wie. Z jego etnicznymi żartami i bezczelnym materializmem nie ma nic atrakcyjnego w Emilu (Duke) Bronkowskim paranoicznie stojącym w samo południe na kopcu. A jednak widząc go atakowanego przez drużynę przeciwną - wszystkich wyraźnie młodszych i szydzących mężczyzn - jego własnego łapacza (ma jedynego łapacza w głównych ligach, który chce, aby jego miotacz nazywał go "Mister") i jego trenera... trzeba.
poczuć podstawowe współczucie".
Clive Barnes, The New York Times.
WALKA Z MIĘDZYNARODOWYM TŁUSZCZEM:
"Jonathan Reynolds jest dramaturgiem, który stawia sobie być może quiksotyczny cel. Proponuje przemówić do inteligentnych widzów teatralnych w staroświecki sposób, zapewniając doświadczenie, które poszerza wizję publiczności, zamiast potwierdzać to, co już wie".
W FIGHTING INTERNATIONAL FAT, dwie kobiety - wiodące promotorki diety - toczą tytaniczną walkę o możliwość propagowania swoich poglądów w wiodącym telewizyjnym talk show, prowadzonym przez mężczyznę, który jest obiektem seksualnym każdej czerwonokrwistej Amerykanki. Obie kobiety nie cofną się przed niczym, by przekonać do siebie prowadzącego talk show, który jest pod presją, by dostarczać swoim żarłocznym widzom rewelacji przez pięć dni w tygodniu".
Gaby Rogers, The New York Times.
DOM STONEWALLA JACKSONA:
"W STONEWALL JACKSON'S HOUSE, żrącej komicznej tyradzie Jonathana Reynoldsa przeciwko politycznej ortodoksji, rękawice zostają zdjęte wcześnie. Nędzny czarnoskóry przewodnik prowadzący grupę przez chaotycznie odrestaurowany dom generała Konfederacji nagle przerywa wycieczkę, aby zapytać zamożną białą parę z Ohio, czy może wrócić z nimi do domu jako ich niewolnica.
To prowokujący moment: dokąd zmierza ten dramaturg, który piętnaście lat temu w GENIUSZACH tak rozkosznie obnażył kinematografię, z tym niesmacznym pomysłem? Na szczęście nie do sceny przedstawiającej współczesne niewolnictwo. Obrotowe panele prostej scenografii sztuki zostają ostatecznie odsunięte na bok, aby odsłonić salę prób małego zespołu teatralnego, którego zadufani w sobie administratorzy, przeprowadzający wywiady z dramatopisarzami na nowy sezon, potępiają sztukę, którą publiczność właśnie próbowała.
W ten sposób pan Reynolds wspina się na swoją mydelniczkę, by wygłosić zabawną, zrzędliwą i bardzo zabawną diatrybę przeciwko wszystkim obciążonym agendą siłom i programom (zwłaszcza liberalnym), które jego zdaniem sprzysięgły się, by wykręcić zdrowy rozsądek z amerykańskiego życia politycznego i kulturalnego.
Akcja afirmatywna, poprawność polityczna, nietradycyjny casting, państwo opiekuńcze, studia nad czarnymi, etnocentryzm, wielokulturowość: Pan Reynolds naciska tak wiele przycisków, że mógłby wystawić tę sztukę w windzie.....
Nie trzeba zgadzać się z niewyczerpanymi zasobami opinii pana Reynoldsa, by czerpać z tego przyjemność....
Fabuła STONEWALL JACKSON'S HOUSE przybiera kilka skandalicznych zwrotów, których kulminacją jest przezabawnie radykalna przeróbka sceny z przewodnikiem turystycznym zgodnie z liniami bardziej politycznie akceptowalnymi dla starej gwardii zespołu teatralnego.....
Ale być może teatr potrzebuje trochę więcej bezkompromisowego spleenu".
Peter Marks, The New York Times.