Ocena:
Książka stanowi zbiór esejów i wykładów Ericha Fromma, które koncentrują się na sztuce słuchania w kontekście psychoterapii i uważności. Choć prezentuje cenne spostrzeżenia i jest dobrze napisana, niektórzy czytelnicy uważają tytuł za mylący, ponieważ koncentruje się bardziej na psychoanalizie niż na praktycznych umiejętnościach słuchania. Jest postrzegana jako ważny wkład w zrozumienie myśli Fromma, ale czasami może być nużąca i przestarzała.
Zalety:Książka zawiera doskonałe pomysły dotyczące podejmowania decyzji, znaczenia słuchania w uważności oraz wglądu w psychoanalizę. Czytelnicy doceniają jasność, zwięzłość i akademicką dokładność treści Fromma. Jest to książka odpowiednia dla osób zainteresowanych psychoanalizą i procesem terapeutycznym, z wieloma cennymi spostrzeżeniami i anegdotami, które angażują czytelnika. Jest również polecana zarówno terapeutom, jak i pacjentom.
Wady:Wielu czytelników uważa tytuł za mylący, gdyż sugeruje on praktyczny przewodnik po słuchaniu, podczas gdy odnosi się on głównie do psychoanalizy. Niektóre części książki są uważane za nużące, a kilku czytelników zauważa, że może ona wymagać wcześniejszej znajomości innych prac Fromma. Istnieją wzmianki o tym, że książka wydaje się przestarzała i może nie zainteresować wszystkich czytelników.
(na podstawie 22 opinii czytelników)
Art of Listening
Chociaż Erich Fromm zamierzał opublikować swoje prace jako praktykujący psychoterapeuta, plany te nigdy nie zostały zrealizowane za jego życia. Niniejszy tom spełnia jego życzenie.
Nie będąc w zamierzeniu podręcznikiem terapii psychoanalitycznej, refleksje te dostarczają nowych informacji na temat Fromma jako terapeuty i sposobu, w jaki radził sobie z cierpieniem psychicznym swoich pacjentów. Zgodnie z założeniami Fromma, każdy rozdział jest skonstruowany tak, aby uchwycić nieformalność i intymność jego pracy psychoanalitycznej, dzięki czemu czytelnicy zyskują nowe i inne poczucie humanizmu, uczciwości i wglądu Fromma.
Te rozmowy i seminaria, prowadzone przez Fromma od 1964 roku do jego śmierci w 1980 roku, dotyczą kwestii między analitykiem a analizantem, które stanowią sedno procesu psychoanalitycznego. Dla Fromma analityk jest swoim kolejnym pacjentem, tak jak pacjent staje się swoim analitykiem.
