Sztuka i design w Nowym Jorku lat sześćdziesiątych

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Art and Design in 1960s New York

Zawartość książki:

Kiedy Robert Rauschenberg wspominał o Josefie Albersie uczącym studentów, że ich sztuka ma związek z "całym wizualnym światem", sugerował, że Albers chciał, aby jego studenci czerpali inspirację z całego wizualnego świata. Poza szukaniem inspiracji wyłącznie w obiektach sztuki pięknej, Albers zmusił ich do spojrzenia poza granice swoich pracowni i sal lekcyjnych i wyjścia na ulice, gdzie będą konfrontowani z wizualnością kultury masowej; Albers opracował zatem zadania wykorzystujące przykłady projektowania typograficznego i drukowanych obrazów zaczerpniętych z popularnych publikacji tamtych czasów. Jednak przyglądając się uważnie tym drukowanym obrazom, artyści tacy jak Rauschenberg nauczyli się nie tylko tego, że wizualną inspirację można znaleźć w zwykłych przedmiotach, ale także tego, że te przedmioty były również produktami estetycznego podejmowania decyzji, że zostały zaprojektowane. Choć historycy i krytycy sztuki niekiedy niechętnie odnoszą się do wizualnego działania masowych obrazów, jednoczesne zaangażowanie kultury w projektowanie i obiekty sztuki ma długą i znaczącą historię. Moja książka będzie jedną z pierwszych, które zbadają moment tej historii poprzez eksplorację krytycznego skrzyżowania sztuki i projektowania graficznego w Nowym Jorku w latach 1959-1972.

Omówienie związku między sztuką a designem poprzez formalne kongruencje może wydawać się najbardziej celowe, ale ta strategia może ograniczyć głębsze badanie wzajemnego wpływu tych dwóch obszarów produkcji. Rzeczywiście, założenie, że istnieje po prostu - i tylko - wizualne połączenie między designem a sztuką, napędzało większość historii sztuki, która podjęła ten temat. Metodologia ta zakłada jednak, że wpływ popularnych obrazów na sztukę piękną działa tylko w jednym kierunku, a ruchy takie jak pop-art zapożyczają motywy z kultury masowej, a następnie "podnoszą" je do rangi sztuki wysokiej. Ignoruje to jakikolwiek wpływ, jaki sztuka może mieć na design i projektantów, wpływ, który ma znaczący wpływ na nasz świat wizualny. Co więcej, służy to konsekwentnemu umieszczaniu masowych obrazów na gorszej, negatywnej pozycji, ponieważ zawsze zakłada współudział designu w przemyśle kulturalnym. Pokazuję jednak, że nie wszystkie projekty są tworzone w celach komercyjnych. Projektowanie z intencjami obywatelskimi - tworzone dla oznakowania, mebli ulicznych i map metra - nie ma miejsca w takim sformułowaniu, a zatem nigdy nie zostało poważnie uwzględnione w dyskusjach na temat historii sztuki, nawet tych, które biorą pod uwagę design.

Biorąc pod uwagę ograniczenia formalistycznego podejścia, wykraczam poza wizualne podobieństwa sztuki i projektowania, aby odkryć systemy logiczne wspólne dla artystów i projektantów, a także ich procesy. Zakładam rodzinne podobieństwo między projektowaniem.

I sztuki i dlatego wykorzystuję te podobieństwa, aby ujawnić ich wspólną składnię. W związku z tym stosuję bardziej całościowe spojrzenie na "wizualny świat" Nowego Jorku lat 60. i badam design i sztukę obok siebie, aby zbadać, w jaki sposób ich związek przejawiał się na głębsze sposoby, niż wcześniej zdawano sobie sprawę. Wyizolowany, frontalny, mechanicznie wyprodukowany obraz jest na przykład wspólny zarówno dla kampanii reklamowej Doyle'a Dane'a Bernbacha dla Volkswagena z końca lat 50-tych, jak i dla sitodruku Andy'ego Warhola. Ruch antybillboardowy z połowy ubiegłego wieku daje możliwość zbadania świadomości Roberta Rauschenberga na temat kultury wizualnej, która istniała poza jego studiem w centrum Nowego Jorku, poprzez wykorzystanie znaków ulicznych w jego miejskich kombinacjach, ale także otwiera drogę do zbadania własnego dyskomfortu projektantów takich jak Peter Chermayeff i Milton Glaser z reklamą zewnętrzną. Logika stojąca za umieszczaniem znaków - w której projektanci podążają za nieświadomymi przechodniami, aby zobaczyć, gdzie znaki ich zawodzą - odbija się echem w performansie Vito Acconciego Following Piece, w którym artysta podążał za swoimi celami, dopóki nie weszli do prywatnego miejsca.