Sztuczna Ziemia: Genealogia techniki planetarnej

Oryginalny tytuł:

Artificial Earth: A Genealogy of Planetary Technicity

Zawartość książki:

Sztuczna Ziemia: A Genealogy of Planetary Technicity oferuje intelektualną historię ludzkości jako siły geologicznej, koncentrując się na dominującej sprzeczności w dyskursie antropocenu na temat globalnych zmian środowiskowych: z jednej strony argumentowano, że prawie nie ma już dziewiczych środowisk, do tego stopnia, że pojęcie natury straciło swoje znaczenie; z drugiej strony antropogeniczne zmiany środowiskowe stały się tak dominujące, że powinny być postrzegane jako siła natury, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Sztuczna Ziemia przekonuje, że aby w pełni zrozumieć stawkę tego dyskursu, musimy nie tylko zrozumieć współczesne transformacje naukowe i technologiczne stojące za antropocenem, ale także zbadać historię związanej z nim troski ontologicznej.

W tym celu Sztuczna Ziemia analizuje refleksje nad ontologicznym dualizmem między naturą a sztucznością w historii nauk o Ziemi od końca XVIII wieku. Zwracając szczególną uwagę na jego konsekwencje dla sposobu, w jaki ludzka podmiotowość została skonceptualizowana w antropocenie, następnie wykorzystuje te zasoby w celu sproblematyzowania podejmowanych od lat 80. prób sformalizowania nauk o Ziemi w terminologii teorii systemów. Podsumowując, celem jest zbadanie historycznych uwarunkowań możliwości pojmowania ludzkiej sztuczności jako integralnej części ziemskiego środowiska lądowego, z przekonaniem, że takie badanie może pomóc w rozwiązaniu wspomnianej sprzeczności lub przynajmniej w lepszym jej zrozumieniu poprzez prześledzenie jej historycznej linii.

J. Daniel Andersson jest doktorem habilitowanym na Wydziale Studiów Tematycznych Uniwersytetu Linkping. Jego zainteresowania badawcze leżą na przecięciu kultur technicznych, wyobrażeń politycznych i procesów historycznych, które ukształtowały sposoby rozumienia i wartościowania globalnego środowiska. Ogólna fascynacja tym, w jaki sposób pojęcia i słownictwo dyskursywne utrwalają się w naukowych trybach organizacji, konsekwentnie wpływa na jego podejście teoretyczne i metodologiczne. Wcześniej pisał m.in. o związku między orientacją na przyszłość a wyceną w zintegrowanych modelach oceny, inżynierii klimatu jako wyobrażeniu socjotechnicznym oraz intelektualnej historii zarządzania ryzykiem w nauce o zmianach globalnych. Jego artykuły ukazywały się w czasopismach takich jak Environment & Planning, Anthropocenes oraz Cosmos & History.