Esej opowiada historię trzech artefaktów z Wiednia, począwszy od niemego filmu Die Stadt ohne Juden (1924), nakręconego w Pierwszej Republice Austrii, poprzez sensację teatralną z przełomu wieków Die Klabriaspartie (1890), aż po rok Wystawy Światowej 1873, na której wykonano fotografię żydowskiego handlarza.
Artefakty można zrozumieć jedynie w ich specyficznym lokalnym kontekście, niemniej jednak są one wplecione w europejskie konteksty doświadczeń i tradycji myślowych. Jej badania dostarczają wglądu w wyimaginowane światy żydowskości w wiedeńskim modernizmie i ujawniają procesy uwierzytelniania i dekonstrukcji.
Zapewnia to filmową, teatralną i medialno-historyczną perspektywę na kwestie żydowskiej nowoczesności i wymiary wciąż sprzężonego pojęcia autentyczności.