Shakespeare and the Elizabethan Reformation: Literary Negotiation of Religious Difference
Szekspir i elżbietańska reformacja: Literary Negotiation of Religious Difference bada, w jaki sposób sztuki Szekspira dramatyzują kluczowe kwestie elżbietańskiej reformacji, konflikt między tym, co święte, krytyczne i rozczarowane; alternatywnie, katolickie, protestanckie i świeckie.
Każda sztuka wyobraża sobie ich pojednanie lub niepowodzenie pojednania. Katolickie sacrum jest zacienione przez jego degenerację w przesądy, protestancka krytyka przez jej niezamierzone (fissaparous) konsekwencje, świecka zwyczajność przez ostre rozczarowanie.
Szekspir pokazuje, jak wszystkie trzy perspektywy są potrzebne, jeśli społeczeństwo ma stawić czoła nierozwiązywalnym problemom, zapewniając tym samym potężny model dla naszych własnych dialogów ekumenicznych. Szekspir zaczyna od sztuk historycznych kontrastujących świętego, ale niepraktycznego króla Henryka VI, którego zabójstwo jest „pierwotną zbrodnią”, z pragmatycznym i świeckim Henrykiem IV, aż do wyobrażenia sobie w późniejszych latach 90-tych, w jaki sposób Hal może ponownie połączyć się ze świętymi źródłami. W tym samym czasie w swoich komediach Szekspir wyobraża sobie kooperatywne sposoby rozwiązania narodowej „komedii pomyłek”, uporządkowania erotycznych, małżeńskich i kontemplacyjnych nieporozumień poprzez zastosowanie swojej potrójnej soczewki.
Jego późne elżbietańskie komedie osiągają wypolerowaną równowagę dowcipu i pobożności, zwyczajności i świętości, starych i nowych porządków. Hamlet jest ostatecznym elżbietańskim rozważaniem Szekspira nad tymi kwestiami, a jego tak zwany brak obiektywnej korelacji jest odpowiedzią na nieuporządkowaną traumę reformacji.
