Happiness in Premodern Judaism: Virtue, Knowledge, and Well-Being
Nie jest powszechne myślenie, że Żydzi byli zainteresowani szczęściem lub że judaizm ma cokolwiek do powiedzenia na temat szczęścia. Wręcz przeciwnie, koncepcja szczęścia była głównym przedmiotem zainteresowania żydowskich myślicieli.
Hava Tirosh-Samuelson pokazuje, że judaizm rabiniczny postrzegał siebie przede wszystkim jako receptę na osiągnięcie szczęścia, a dyskurs na temat szczęścia odzwierciedla ewolucję żydowskiej historii intelektualnej od starożytności do XVII wieku. Twierdzenia te mają sens, jeśli rozumie się szczęście jako rozkwit człowieka na podstawie myśli Arystotelesa w Etyce nikomachejskiej. Łącząc cnotę, wiedzę i dobrobyt, analizę szczęścia Arystotelesa można prześledzić w żydowskim rozumieniu ludzkiego rozkwitu już w świecie grecko-rzymskim, ale połączenie greckiej i judaistycznej perspektywy szczęścia osiągnęło swój zenit w średniowieczu w myśli Mojżesza Majmonidesa i jego zwolenników.
Nawet kontrowersje wokół idei Majmonidesa można postrzegać jako dyskusje na temat znaczenia szczęścia i sposobu jego osiągnięcia w judaizmie. Znaczna część tej książki dotyczy zatem recepcji Etyki Arystotelesa w średniowiecznej filozofii żydowskiej.
Książka ta pokazuje, w jaki sposób pewne pojęcie szczęścia odzwierciedla kulturę intelektualną danego okresu, w tym wymianę kulturową między judaizmem, islamem i chrześcijaństwem. Ukazując dyskurs na temat szczęścia jako dramatyczną grę między Mądrością a Torą, między filozofią a religią, między rozumem a wiarą, Hava Tirosh-Samuelson przedstawia, zarówno specjalistom, jak i niespecjalistom, fascynującą wycieczkę po żydowskiej historii intelektualnej.
