Szacunek: Kobiety i muzyka popularna

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Respect: Women and Popular Music

Zawartość książki:

Przez ponad pierwszą połowę ubiegłego wieku głos kobiet w muzyce popularnej Top-40 był głosem potrzebującym i zależnym. Proszę, kochaj mnie; zrobię dla ciebie wszystko; po prostu bądź moim dzieckiem, nawet jeśli nie jesteś dobry i źle mnie traktujesz; hej, będę nawet gotować i płacić czynsz - po prostu KOCHAJ mnie, a ja będę trwać przy moim mężczyźnie. Ale jeśli mnie zostawisz, to będzie koniec świata. Pod koniec wieku sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Muzyka popularna zaszła wystarczająco daleko z piosenkami o kobietach szukających bohatera w sobie, pragnących mężczyzny, który stałby obok nich - a nie przed nimi, zachęcanych do stanięcia na nogi i urzeczywistnienia tego, gotowa stanąć na własną rękę z mężczyzną lub bez niego. Wiele wydarzyło się pomiędzy. Kobiecy głos w przebojach Top-40 przeszedł w tym czasie transformację, od uzależnienia do seksu, który rozpoczął się w latach 30-tych wraz z fenomenem Betty Boop. Podczas II wojny światowej nastąpiła krótka przerwa od statusu wycieraczki, kiedy mężczyźni wyruszyli na wojnę, a Rosy the Riveter przejęła kontrolę. W 1943 roku powstało nawet stowarzyszenie kobiecej ligi baseballowej. Muzyka kobiet miała teraz pewną siłę, ale to szybko zniknęło, gdy wojna się skończyła, a kobiety wróciły do domu. Od lat 50-tych do połowy lat 60-tych, przesłanie było jednym ze sztywnych ról płciowych - o, jak ona lubi być dziewczyną - skupienie się na materializmie - diamenty są przecież przyjacielem dziewczyny - do bardziej marudzenia, pragnienia, nadziei i modlitwy, że on po prostu ją pokocha.

Być może była to publikacja Mistyki kobiecości Betty Friedan lub ruchy protestacyjne, ale coś zmieniło się pod koniec lat 60-tych. Ton zmienił się z całkowitej zależności na poczucie niepokoju, to znaczy, że coś było nie tak. Nadal była bezsilna w jego obecności, ale zaczynała dostrzegać, że jej układ nie jest taki wspaniały. Jasne, był słodkim gadułą i nie można mu było ufać, ale był w jej typie. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy Akcja Afirmatywna i EEOC stały się prawem, nasza piosenkarka zaczęła się złościć, mówiąc "nie jesteś moją własnością" lub wszystko, czego chce, to trochę R-E-S-P-E-C-T, co przerodziło się w zemstę i obietnicę, że jej buty przejdą po nim. To był świt świadomości. Przebojowe piosenki zaczęły pokazywać odrzucenie zaprzeczenia, nową świadomość tego, jak bardzo była krzywdzona przez te wszystkie lata. W latach siedemdziesiątych była gotowa pokazać swoją siłę, tak jak Billy Jean King w 1973 roku, kiedy pokonała Bobby'ego Griggsa w meczu tenisowym "Battle of the Sexes". Ta nowa siła znalazła również odzwierciedlenie w piosence. Początkowo była to siła zrodzona z gniewu i żądania szacunku. "Jestem kobietą" Helen Reddy czy "Przetrwam" Glorii Gaynor nadal były śpiewane przez odpychanie, podczas gdy Donna Summer zapewniała, że rzeczywiście ciężko pracuje dla pieniędzy i powinna być szanowana. Ale nawet nowa świadomość była zbyt duża do zniesienia, bo lata 80. przyniosły wysyp piosenek przepełnionych cynizmem.

Nadzieje Gushy zniknęły, gdy naród w końcu rozpoznał nowy syndrom. W 1985 roku Tracey Thurman z Connecticut została pierwszą kobietą, która wygrała proces cywilny jako maltretowana żona. Podobnie, Madonna i Tina Turner nie śpiewały o ckliwej miłości czy nawet gniewie, ale raczej o poczuciu beznadziei związanym z mrzonkami, którymi żyły. Wyśpiewywały przesłania o tym, co miłość ma z tym wspólnego, albo o tym, że dzisiejsza materialna dziewczyna nie dba o miłość, ale chce tylko zimnej, twardej gotówki. Wewnętrzna siła w końcu pojawiła się w latach dziewięćdziesiątych. Oprah stała się najlepiej opłacanym artystą rozrywkowym w 1993 roku, zarabiając 49 milionów dolarów rocznie, w tym samym roku piosenka Mariah Carey nr 1 zawierała radę, aby znaleźć w sobie bohatera. Pod koniec dekady JoDee Messina zapragnęła mężczyzny, który stałby obok niej, a nie z przodu. Po raz pierwszy kobiety mogły stać samodzielnie, bez opierania się na mężczyźnie lub odpychania go. Być może nieprzypadkowo był to pierwszy raz, kiedy kobieca muzyka popularna przewyższyła sprzedaż męskich piosenkarzy. Nadeszła nowa era.