Systematyka w prehistorii

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Systematics in Prehistory

Zawartość książki:

Systematics in Prehistory została pierwotnie opublikowana w 1971 roku. Szybko stała się niezbędną książką dla każdego, kto chciał zrozumieć zasady klasyfikacji i ich zastosowanie w archeologii.

Książka wyjaśnia różnice między różnymi rodzajami klasyfikacji (paradygmatyczną, taksonomiczną) i omawia odpowiednie zastosowania każdej z nich. Omówiono również grupy i urządzenia grupujące oraz to, czym różnią się one od klasyfikacji. Jest to nadal obszar znacznego zamieszania w archeologii.

Książka ta jest tak samo przydatna dla studentów i specjalistów w dziedzinie archeologii, jak 30 lat temu.

Materiały w niej zawarte nie zdezaktualizowały się ani nie zostały zastąpione przez nowsze opracowania. Praca ta pozostaje kluczową podstawą dla świadomego stosowania systematyki w archeologii.

Głównym celem Dunnella było opracowanie ram koncepcyjnych dla badań prehistorii opartych na systematyce. Część I książki stanowi wprowadzenie do systematyki. Tutaj Dunnell buduje precyzyjną i pięknie spójną strukturę pojęć mających zastosowanie do zjawisk w ogóle.

Część II przechodzi do zilustrowania zastosowania systematyki do prehistorii. Leczenie jest zwięzłe i rygorystyczne. Z oryginalnej recenzji książki w Mankind: "Ta książka wnosi dwa oryginalne wkłady o znacznej wartości do literatury teorii archeologicznej.

Po pierwsze, nie tylko uznaje dług, jaki "nowa" archeologia zawdzięcza "starej" archeologii, ale także próbuje pogodzić je ze sobą. Po drugie, precyzyjnie i rygorystycznie analizuje podstawowe pojęcia, których prehistorycy używają w sposób dorozumiany, i próbuje wyjaśnić zarówno ich użycie, jak i definicję".

Po ukończeniu studiów w Yale, dr Robert C. Dunnell został mianowany profesorem antropologii na Uniwersytecie Waszyngtońskim w Seattle, gdzie pozostał przez trzydzieści lat. Zachowuje obowiązki związane z kształceniem absolwentów na Uniwersytecie Waszyngtońskim, gdzie jest emerytem.

Głównym intelektualnym tematem jego kariery było odtworzenie archeologii jako nauki.

Podczas gdy na początku swojej kariery dążył do tego celu zgodnie z tradycyjnymi liniami, pod koniec lat 70. to odtworzenie doprowadziło go do teorii ewolucji i prawie wszystkie jego opublikowane prace od tego czasu dotyczą ewolucji i jej zastosowania w zapisie archeologicznym. Obecnie jest on powszechnie uważany za głównego przedstawiciela archeologii ewolucyjnej.