Synkretyzm głosu

Oryginalny tytuł:

Voice syncretism

Zawartość książki:

Książka ta dostarcza kompleksowego typologicznego opisu synkretyzmu głosowego, koncentrując się na podobieństwie w formalnym znakowaniu werbalnym między dwoma lub więcej z następujących siedmiu głosów: pasywnymi, antypasywnymi, refleksywnymi, wzajemnymi, antykatywnymi, przyczynowymi i aplikatywnymi. Obejmuje ona synkretyzm głosowy zarówno z perspektywy synchronicznej, jak i diachronicznej, i została zorganizowana w sposób ułatwiający wygodny dostęp do informacji o konkretnych wzorcach synkretyzmu głosowego, ich dystrybucji i rozwoju.

Książka opiera się na badaniu synkretyzmu głoskowego w 222 zróżnicowanych geograficznie i genealogicznie językach, ale także dogłębnie weryfikuje wcześniejsze badania nad tym zjawiskiem. Do synkretyzmu głoskowego podchodzi się systematycznie, ustalając i badając wzorce synkretyzmu głoskowego, które można logicznie założyć dla siedmiu głosów, na których skupia się książka: 21 wzorów simpleksowych, gdy rozważa się dwa z siedmiu głosów dzielących to samo oznaczenie (np. synkretyzm refleksyjno-reciprokalny), oraz 99 wzorów złożonych, gdy rozważa się więcej niż dwa głosy dzielące to samo oznaczenie (np.

synkretyzm refleksyjno-reciprokalny-anticausative). W podobnym duchu można logicznie założyć 42 ścieżki rozwoju, jeśli przyjmie się, że oznaczenie głosu w każdym z siedmiu głosów może potencjalnie rozwinąć jedną z pozostałych sześciu funkcji głosowych (np.

oznaczenie głosu refleksyjnego rozwijające funkcję wzajemną). Podejście to umożliwia omówienie zarówno synkretyzmu głoskowego, któremu poświęcono wiele uwagi w literaturze (zwłaszcza synkretyzmu środkowego obejmującego głoski zwrotne, wzajemne, antypozytywne i/lub bierne), jak i synkretyzmu głoskowego, któremu poświęcono niewiele uwagi w przeszłości (w tym pozornie sprzecznych wzorców, takich jak synkretyzm przyczynowo-skutkowy i bierno-antypasywny).

W badaniu poświadczone są prawie wszystkie wzorce simplex oraz siedemnaście wzorców złożonych. Jeśli chodzi o diachronię, przedstawiono i omówiono dowody na dwadzieścia ścieżek rozwoju.