Świeża woda dla kwiatów

Opinie czytelników

Fresh Water for Flowers to pięknie napisana powieść, która przeplata życie Violette, opiekunki cmentarza, z tematami miłości, straty i rozwoju osobistego. Styl narracji jest nieliniowy, z krótkimi, znaczącymi rozdziałami, które ujawniają przeszłość i teraźniejszość Violette poprzez serię powiązanych ze sobą historii i perspektyw postaci. Podczas gdy wielu czytelników uważa ją za czarującą, niektórzy krytykują jej złożoność i tempo.

Książka jest chwalona za nawiedzająco piękną prozę, bogaty rozwój postaci i eksplorację głębokich tematów, takich jak żałoba i nadzieja. Wielu czytelników uważa, że historia jest wciągająca i docenia wyjątkowość scenerii i struktury. Tłumaczenie z francuskiego jest dobre, dzięki czemu piękny tekst jest przystępny. Zawiłe relacje i tajemnica osadzona w fabule utrzymują czytelników w napięciu.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że niechronologiczna narracja jest myląca, ponieważ wymaga aktywnego zaangażowania w składanie historii. Krytyka obejmuje również niezręczne tłumaczenia w niektórych fragmentach i włączenie drugorzędnych narracji, które zdaniem niektórych niepotrzebnie wydłużyły długość książki. Dodatkowo, takie aspekty jak przestarzałe archetypy i problemy z tempem w niektórych częściach doprowadziły do mieszanych uczuć co do sympatyczności postaci i ogólnego zaangażowania.

(na podstawie 381 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fresh Water for Flowers

Zawartość książki:

A 2020 INDIES INTRODUCE & INDIE NEXT LIST PICK

Bestseller nr 1 we Francji i we Włoszech, gdzie został nazwany ulubioną włoską „powieścią zamkniętą”, Świeża woda dla kwiatów to intymnie opowiedziana historia o kobiecie, która wyzywająco wierzy w szczęście, mimo wszystko.

Violette Toussaint jest dozorczynią na cmentarzu w małym miasteczku w Bourgogne. Jej życie toczy się w przewidywalnym rytmie często zabawnych, zawsze wzruszających zwierzeń, którymi dzielą się z nią przypadkowi żałobnicy, stali bywalcy i różni koledzy. Rutyna Violette zostaje pewnego dnia zakłócona przez przybycie Juliena Sole - miejscowego szefa policji - który przyjechał rozsypać prochy swojej niedawno zmarłej matki na grobie zupełnie obcej osoby. Wkrótce staje się jasne, że niewytłumaczalny gest Juliena jest spleciony z własną skomplikowaną przeszłością Violette.

„Melancholijna, a jednocześnie żywiołowa... Przyciągająca przyroda, jedzenie i picie, a przede wszystkim przyjaźń.” - The Guardian.