Świetlista ciemność

Opinie czytelników

Książka jest głęboko osobistym opisem straty i cierpienia, oferującym wgląd i nadzieję tym, którzy są w żałobie lub zmagają się z rozczarowaniem związanym z wiarą i Bogiem. Autor przedstawia szczere refleksje na temat swoich własnych doświadczeń, dzięki czemu książka jest inspirująca dla czytelników stojących przed podobnymi wyzwaniami. Wielu recenzentów uznało ją za źródło mądrości i zachęty.

⬤ Głęboko osobisty i szczery opis żalu i straty.
⬤ Dostarcza solidnej mądrości na temat radzenia sobie z bólem i rozczarowaniem.
⬤ Oferuje autentyczne i solidne porady, które zachęcają do głębszej więzi z Bogiem.
⬤ Dobrze napisana, głęboko angażująca i emocjonalnie oddziałująca.
⬤ Pomaga czytelnikom poczuć się docenionymi w ich wyjątkowej podróży żałoby.
⬤ Odpowiedni zarówno dla osób pogrążonych w żałobie, jak i dla przywódców kościelnych.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać temat za zbyt ciężki lub emocjonalnie obciążający.
⬤ Wymaga chęci zaangażowania się w trudne emocje związane z żałobą, co może nie być odpowiednie dla wszystkich.
⬤ Może być przytłaczająca dla tych, którzy obecnie przeżywają własną żałobę.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Luminous Dark

Zawartość książki:

Alain Emerson czuł się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Utalentowany młody pastor dobrze prosperującego kościoła i krajowy dyrektor ruchu modlitewnego, znalazł i poślubił Lyndsay, dziewczynę swoich marzeń, bratnią duszę.

Nigdy nie mógł sobie wyobrazić, że w ciągu kilku miesięcy będzie pielęgnował swoją piękną dwudziestotrzyletnią narzeczoną w ostatnim stadium raka i że w wieku zaledwie dwudziestu siedmiu lat zostanie wdowcem, zrozpaczonym i samotnym. Wiara, która kiedyś wydawała się mocna i bezpieczna, zaczęła się kruszyć. A potem pojawiły się pytania. Czy nie był wierny i posłuszny? Dlaczego Bóg nie odpowiedział na jego modlitwy? Dlaczego Bóg teraz milczał? Dlaczego?

Alain zdał sobie sprawę, że aby jego wiara przetrwała, musi stanąć twarzą w twarz z Bogiem, a nie trzymać Go na dystans. Podobnie jak Jakub, musiał się zmagać i podobnie jak Hiob, musiał wyrazić swój ból i rozczarowanie. Musiał pochylić się nad bólem.

W tej głębokiej eksploracji straty Emerson przechodzi przez etapy żałoby i szoku, gdy decyduje się stanąć przed Bogiem ze swoim rozczarowaniem. Doświadcza oszałamiającej ciszy Boga, braku prostych odpowiedzi i ciemnego tunelu rozpaczy. Czerpiąc wielką pociechę z Psalmów i prac pisarzy, którzy naprawdę rozumieją żałobę - Eliego Wiesela, Waltera Brueggemanna, Jürgena Moltmanna - Emerson zmaga się z Bogiem i swoim smutkiem, i wyłania się z głębszym zrozumieniem i wiedzą o Bogu, silniejszą i głębszą wiarą oraz poczuciem, że widział Jego oblicze.