Świadek ciemności: świadectwo przetrwania

Opinie czytelników

Książka „Witness to the Dark” stanowi wstrząsający opis przetrwania podczas Holokaustu, szczegółowo opisując doświadczenia Wolfa i jego rodziny w obozach koncentracyjnych i podczas transportu. Choć oferuje głęboko poruszającą narrację podkreślającą odporność ludzkiego ducha pośród ekstremalnego cierpienia, graficzne przedstawienie horroru może być intensywne.

Historia jest wciągająca i potężna, ukazując cudowne przetrwanie autora i jego rodziny. Zapewnia szczery portret Holokaustu, podkreślając znaczenie pamięci o tej historycznej tragedii.

Książka może być wyczerpującą lekturą ze względu na intensywne i makabryczne szczegóły, które mogą być denerwujące dla niektórych czytelników.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Witness to the Dark: A Testimony of Survival

Zawartość książki:

Nadzorczyni SS spojrzała kamiennym wzrokiem na stoickie twarze więźniów, którzy ją otaczali. Podniosła tablicę i zaczęła wyczytywać imiona, a jej ostry głos brzmiał niesamowicie pusto w zimnym, wilgotnym powietrzu.

... Obserwowałem stado białych ptaków krążących nad głową. Trzepotały skrzydłami, kręciły się i kołowały, po czym wzbijały się w powietrze i odlatywały na wolność...

Z tęsknotą wpatrywałem się w nie.

Wolf Holles urodził się w Norymberdze w Niemczech w 1931 roku. Jego rodzice, rozumiejąc, że hitlerowskie Niemcy nie będą miejscem dla Żydów, przenieśli rodzinę do bezpiecznej Holandii.

Tam Wolf cieszył się idyllicznym dzieciństwem, aż do momentu, gdy Holandia również nie okazała się bezpieczna dla Żydów i rozpoczął się koszmar. Przez niemiecką okupację, deportację do Westerbork, a następnie Bergen-Belsen, podróż słynnym Lost Train i ostateczne wyzwolenie, ten nawiedzony pamiętnik śledzi życie przeżyte w cieniu najbardziej dramatycznych wydarzeń XX wieku. Gdy zbliżał się koniec II wojny światowej, w wielu nazistowskich obozach koncentracyjnych podjęto wysiłki w celu zniszczenia dokumentacji i zamordowania pozostałych więźniów lub przeniesienia ich w inne miejsce.

Była to odpowiedź na instrukcje SS, zgodnie z którymi po przybyciu wojsk alianckich nie można było znaleźć żadnych więźniów. „Marsze śmierci” cieszą się złą sławą, ale mniej znane są liczne transporty kolejowe. Transporty te często odbywały się z samych obozów.

Kiedy wojska alianckie przekroczyły Ren i zaczęły wdzierać się do środkowych Niemiec, na początku kwietnia 1945 r. trzy pociągi opuściły Bergen-Belsen.

Jeden z nich dotarł do celu w Theresienstadt. Drugi został wyzwolony przez Amerykanów w wiosce niedaleko Farsleben w Niemczech. Ostatni z trzech transportów, którym jechaliśmy, był ostatnim pociągiem, który opuścił Bergen-Belsen.

Nigdy nie dotarł do celu.

W naszym pociągu znajdowało się około dwudziestu pięciuset Żydów - mężczyzn, kobiet i dzieci - oraz grupa uzbrojonych strażników SS. Wszyscy zostaliśmy załadowani do czterdziestu pięciu wagonów kolejowych. Niektóre z nich były wagonami pasażerskimi, a niektóre były typowymi przestarzałymi wagonami towarowymi zwanymi „czterdzieści i osiem”, co oznaczało, że te wagony mogły pomieścić czterdziestu mężczyzn lub osiem koni.

Miałem trzynaście lat, kiedy wspiąłem się z matką i dwoma braćmi do tego pociągu. Uzbrojeni strażnicy SS, przechadzający się po peronie, nieustannie wzywali więźniów do ruszenia, krzycząc ponad hałasem silników ciężarówek: „Vorwärts! Schneller! Ruszać się! Szybciej! Ruszać się! Ruszać się! Na ustach wszystkich było pytanie: „Dokąd jedziemy?”. ”