Jednym z założeń wczesnych badań nad samobójstwami jest to, że płcie pragną własnej śmierci z zupełnie innych powodów. Kobiety były postrzegane jako ofiary swojej wyraźnej emocjonalności i spontaniczności.
Z drugiej strony zachowania samobójcze mężczyzn były postrzegane jako racjonalna reakcja na niekorzystne okoliczności życiowe. W ten sposób pragnienie śmierci wielu „najlepszych” grup wiekowych stało się oznaką kryzysu kulturowego - wysoce produktywnego kryzysu, który dążył do ustabilizowania ról płciowych. Stereotypowe założenia bynajmniej nie zniknęły z badań i po dziś dzień przenikają tematykę samobójstw.
Autorka przeanalizowała austriacki dyskurs samobójczy w okresie od 1870 do 1970 roku. Przeanalizowała źródła naukowe i dziennikarskie, a także zapytała, jak osoby dotknięte samobójstwem zareagowały na ofertę samobójczej podmiotowości opartej na płci.