Sturtevant: Warhol Marilyn

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Zawartość książki:

Ilustrowane badanie dzieła - Warhola, który nie jest autorstwa Warhola - które uosabia zmianę w podejściu do artystycznego autorstwa i oryginalności.

Warhol Marilyn (1965) nie jest dziełem Andy'ego Warhola, lecz artystki Elaine Sturtevant (1930-2014). Przez całą swoją karierę Sturtevant (jak wolała być nazywana) przerabiała i wystawiała prace innych współczesnych artystów, w tym Jaspera Johnsa, Roya Lichtensteina i Roberta Rauschenberga. W przypadku Warhol Marilyn, Sturtevant wykorzystała jeden z sitodruków Warhola z jego serii drukowanych wielokrotności Marilyn. (Zapytany o to, jak tworzył swoje sitodrukowe prace, Warhol odpowiedział: "Nie wiem. Zapytaj Elaine.") W tej książce Patricia Lee analizuje Marilyn Warhola jako reprezentującą zmianę w myśleniu o artystycznym autorstwie i oryginalności, podkreślając decydujący moment w ponownym przemyśleniu współczesnego dzieła sztuki.

Lee opisuje dysonans poznawczy, jaki widz może odczuwać, poznając tożsamość autorki Warhola Marilyn, i wyjaśnia, że błędna tożsamość jest częścią intencji Sturtevanta co do działania dzieła. Omawia sposoby, w jakie metodologia Sturtevanta była sprzeczna z pewną interpretacją modernizmu i odnosi się do kulturowego znaczenia zarówno Warhola, jak i Monroe jako celebrytów. Rozważa wystrzelenie przez Dorothy Podber kuli w stos obrazów Warhola Marilyns (później znanych jako The Shot Marilyns ) w Fabryce w 1964 roku i jego możliwy wpływ na decyzję Sturtevanta o przerobieniu dzieła.

Lee pisze, że krytyczna recepcja Sturtevanta została oparta na fikcyjnych przodkach: wymyślonym artyście Hanku Herronie (którego nieistniejąca praca powielająca obrazy Franka Stelli została zrecenzowana przez fikcyjnego krytyka) oraz (zasugerowanym przez samą Sturtevant) Pierre'u Menardzie, tytułowym bohaterze "Pierre'a Menarda, autora Kichota" Jorge Luisa Borgesa, który odtwarza fragment arcydzieła Cervantesa linijka po linijce. Wreszcie, autorka analizuje konteksty instalacji i strategie wyświetlania prac Sturtevant, które oświetlają jej szersze cele i zasady artystyczne.