Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Emotional Structure” autorstwa Petera Dunne'a to przewodnik po scenopisarstwie, który podkreśla znaczenie emocjonalnych podróży w opowiadaniu historii, oferując pisarzom praktyczne narzędzia do ulepszania ich scenariuszy. Podczas gdy wiele recenzji chwali wgląd w emocje postaci i strukturę opowieści, pojawiają się krytyczne uwagi dotyczące arogancji autora, stylu pisania i organizacji książki.
Zalety:⬤ Zapewnia unikalne spojrzenie na emocjonalne podróże w opowiadaniu historii, wykraczające poza tradycyjne struktury fabularne.
⬤ Oferuje praktyczne przykłady i narzędzia do łączenia emocji postaci z rozwojem fabuły.
⬤ Przemawia zarówno do początkujących, jak i doświadczonych pisarzy pragnących pogłębić swoje zrozumienie struktury opowieści.
⬤ Wielu recenzentów uznało ją za cenną pomoc w ulepszaniu własnych scenariuszy i zrozumieniu emocjonalnej dynamiki opowiadania historii.
Wady:⬤ Niektóre recenzje krytykują arogancki ton autora i sugerują brak pokory w jego podejściu.
⬤ Styl pisania jest opisywany jako zbyt złożony lub źle zorganizowany, z sekcjami sprawiającymi wrażenie niepotrzebnego bełkotu.
⬤ Kilku czytelników uznało, że w książce brakuje konkretnych przykładów i przydałyby się jaśniejsze, bardziej szczegółowe wyjaśnienia.
⬤ Kilku recenzentów uznało poglądy autora na temat storytellingu za zbyt restrykcyjne i mało kreatywne.
(na podstawie 22 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Emotional Structure: Creating the Story Beneath the Plot: A Guide for Screenwriters
Zawartość książki:
Przeskok od pomysłu do ostatecznego szkicu jest ogromny, a zadanie to jest pełne ciężkiej pracy i horrorów. To tutaj większość scenarzystów walczy o właściwą fabułę kosztem prawdziwej mocy historii.
Rezultatem jest scenariusz, który jest logiczny pod każdym względem, ale nie porusza. Emotional Structure, autorstwa nagrodzonego nagrodami Emmy i Peabody producenta, scenarzysty i nauczyciela, Petera Dunne'a, jest właśnie na takie czasy, kiedy fabuła ładnie układa się na swoim miejscu jak elementy układanki, ale brakuje czegoś elementarnego, niezwykle ważnego. Brakującego elementu nie da się znaleźć poprzez dodanie akcji, nie da się poruszyć duszy pościgiem samochodowym.
Nie pomoże też zmiana lokacji - jedyne miejsce, które ma znaczenie, znajduje się głęboko w bohaterze. Rozwiązaniem jest ciągłe zwracanie uwagi na nierozerwalną naturę rozwoju fabuły i rozwoju emocjonalnego.
Kiedy tworzysz jakąkolwiek scenę, niezależnie od tego, czy jest to policyjny pościg na autostradzie, czy rozmowa w kuchni, emocjonalne uzasadnienie tej sceny musi być oczywiste. Kiedy rozwijasz emocjonalny nurt, który podtrzymuje akcję, tworzysz scenę z sercem i duszą, a ty - i twoi widzowie - poczujecie pasję.
