Stroiciel fortepianów

Opinie czytelników

Recenzje wyrażają mieszane uczucia na temat „The Piano Tuner”, podkreślając jego piękny styl i głębokie tematy straty i więzi międzyludzkich, ale także krytykując zagmatwaną strukturę narracji i nieścisłości dotyczące strojenia fortepianów. Podczas gdy niektórzy recenzenci docenili liryczną prozę i metafizyczne refleksje, inni uznali ją za trudną do zrozumienia i niewystarczająco informującą o motywacjach i doświadczeniach głównego bohatera.

Pięknie napisana, filozoficzna, emocjonalna głębia życiowych wyborów, intrygująca dynamika postaci i głęboka refleksja na temat muzyki i fortepianów. Niektórzy uznali ją za szybką i wciągającą lekturę.

⬤ Myląca nieliniowa struktura narracji z częstymi zmianami perspektywy
⬤ nieścisłości w technicznych szczegółach dotyczących strojenia fortepianu
⬤ emocjonalna głębia może nie rezonować ze wszystkimi czytelnikami, pozostawiając niektórych w poczuciu odłączenia się od bohaterów.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Piano Tuner

Zawartość książki:

Bestseller i laureat wszystkich najważniejszych nagród literackich na Tajwanie, elegijna i zwodniczo spokojna powieść o miłości i stracie, złamanych marzeniach i opuszczonych sercach - i muzyce.

Wdowiec opłakujący swoją młodą żonę. Stroiciel fortepianów skrywający przez całe życie tajemnice. Nienastrojony fortepian Steinway. Podróż odkrywania samego siebie przez czas i kontynenty, od ciemnego mieszkania w dzielnicy czerwonych latarni w Tajpej po pokryty śniegiem Nowy Jork.

Sercem tej historii jest bezimienny narrator, stroiciel fortepianów. Po czterdziestce jest łysiejący i brzydki, przegrany według wszelkich standardów. Ale kiedyś był muzycznym cudem. Jaka zdrada i złamane serce sprawiły, że odszedł od wielkości?

Od dawna okrzyknięty na Tajwanie „pisarzem pisarzy”, Chiang-Sheng Kuo dostarcza oszałamiająco mocną, zwartą powieść w The Piano Tuner. To książka dźwięków: zarówno muzyki, jak i serca, od Rachmaninowa po Schuberta, od Glenna Goulda po Światosława Richtera, od niewykorzystanego potencjału po nieodwzajemnioną miłość. Z kadencją i precyzją, które przywodzą na myśl Śmierć w Wenecji Thomasa Manna, Nokturny Kazuo Ishiguro i Kraj Śniegu Yasunari Kawabaty, ta krótka powieść może być portretem artysty jako „porażki”, ale opisuje także dążenie do ostatecznego piękna w muzyce i miłości.