Ocena:
Książka dostarcza szczegółowego i unikalnego historycznego opisu roli armii amerykańskiej na Pacyfiku od początku XX wieku do II wojny światowej, koncentrując się na planowaniu strategicznym i zagrożeniach, przed którymi stanęła, głównie ze strony Japonii. Podkreśla wyzwania napotkane z powodu ograniczonych zasobów, opinii politycznych i wewnętrznej dynamiki wojskowej, co ostatecznie doprowadziło do niepewnej sytuacji obronnej zarówno na Filipinach, jak i na Hawajach.
Zalety:Książka jest chwalona za dokładne badania i fascynujący wgląd w operacje armii amerykańskiej na Pacyfiku, obejmujące aspekty od życia poborowych po oceny strategiczne. Jest uważana za pionierską w swoich badaniach, rzucając światło na mniej znany okres amerykańskiej historii i zapewnia głębsze zrozumienie politycznych i wojskowych ograniczeń, które ukształtowały decyzje prowadzące do II wojny światowej.
Wady:Niektórzy recenzenci zwrócili uwagę na niedostrzeganie przez autora amerykańskich poglądów politycznych na Filipiny, sugerując rozdźwięk między strategią wojskową a nastrojami społecznymi. Krytycy wskazywali na dostrzegalną stronniczość wobec przywództwa wojskowego, zwłaszcza MacArthura, i wspominali o trudnościach w śledzeniu narracji ze względu na przeskakiwanie między lokalizacjami. Ponadto niektórzy uważali, że w książce brakuje zniuansowanej dyskusji na temat wewnętrznej wartości Filipin.
(na podstawie 10 opinii czytelników)
Guardians of Empire: The U.S. Army and the Pacific, 1902-1940
W kompleksowym studium czterech dekad polityki wojskowej Brian McAllister Linn oferuje pierwszą szczegółową historię armii amerykańskiej na Hawajach i Filipinach w latach 1902-1940. Większość relacji skupia się na miesiącach poprzedzających japoński atak na Pearl Harbor.
Badając lata poprzedzające wybuch wojny, Linn zapewnia nowe spojrzenie na złożoną ewolucję wydarzeń na Pacyfiku. Wyczerpująco zbadane, Guardians of Empire śledzi rozwój amerykańskiej polityki obronnej w regionie, koncentrując się na strategii, taktyce, bezpieczeństwie wewnętrznym, relacjach z lokalnymi społecznościami i technologii wojskowej.
Linn podważa wcześniejsze badania, w których twierdzono, że oficerowie armii albo ignorowali, albo lekceważyli japońskie zagrożenie i pozostawali nieprzygotowani do wojny. Zamiast tego udowadnia, że od 1907 roku dowódcy wojskowi zarówno w Waszyngtonie, jak i na Pacyfiku byli świadomi zagrożenia, opracowali szereg planów mających na celu jego zażegnanie i w rzeczywistości zidentyfikowali - nawet jeśli nie byli w stanie rozwiązać - wiele problemów, które stały się tragicznie widoczne 7 grudnia 1941 roku.
